Wieluń - forum, informacje, ogłoszenia

[glizda]

Cytat:

Ciągle razem, ale tymczasowo osobno. To już miesiąc, pół roku, rok. I tylko czasem zauważasz, że coraz mniej was łączy, a coraz więcej dzieli, i wcale nie chodzi tu o tysiące kilometrów odległości od siebie. Dla niektórych związek na odległość to stan przejściowy, a dla innych to sytuacja nie do zniesienia. W Polsce związki na odległość funkcjonują od dawna. Nawet przed 1989 rokiem, gdy wyjazd za granicę był bardzo utrudniony i graniczył z cudem, Polacy wyjeżdżali na saksy, na placówki, żeby dorobić się czegoś i z podreperowanym portfelem móc znów połączyć się z rodziną, powracając do kraju, lub ściągając ją za granicę. Po 2004 roku, gdy Polska wstąpiła do Unii Europejskiej i otwarły się przed naszymi rodakami granice, tysiące osób wyjeżdżało z kraju każdego miesiąca, by szukać lepszego losu na emigracji. Główny Urząd Statystyczny szacuje, że pod koniec 2006 roku poza granicami Polski przebywało czasowo ok. 1,95 mln Polaków. To o 380 tys. więcej niż na koniec 2005. Nikt nie pokusił się jeszcze o policzenie, jak wiele osób z tej grupy wyjechało z kraju, rozstając się z rodziną. Rozmowy o dziewiętnastej Dla wielu rodzin to trudna decyzja i trudna sytuacja. Nieznaczną pociechą może być to, że większość emigrantów, jak podaje GUS – około 1,55 mln, wybiera kraje europejskie i że po zaledwie kilku godzinach podróży można znów być razem. A wszelkie nowoczesne narzędzia komunikacji są w zasięgu ręki: telefony, komórki, e-maile, komunikatory. Pozostaje tęsknota i poczucie, że jest się zdanym tylko na siebie.

źródło: o2.pl
Więcej na http://www.kafeteria.pl/p...kt.php?id_t=578

Myślę, ze to temat bardzo aktualny. Wiele osób wyjeżdża za granicę, pozostawiając w kraju swoją drugą połówkę.

[miko 005]

A może lepiej zjeść kromkę suchego chleba, a być razem w rodzinnej społeczności?

Nie, tak już niestety nie będzie, ludzie wybrali pogoń za pieniądzem, a wartości rodzinne odeszły gdzieś…. , nawet nie na drugi plan, a dalej .
Wmawianie sobie i innym, że tu w Polsce nie da się żyć i uciekanie od rodziny, w imię „dobra rodziny”, to myślenie ludzi, dla których „mamona” jest ważniejsza, od właśnie niby kochanej rodziny .
A później, jest jak jest. No ale.... każdy jest kowalem swojego losu, szkoda tylko że niektórym dzieciaczkom ktoś ten los, bez pełnej potem rodziny wykuwa za nich .

[akirus]

miko 005 a nie pomyslałeś, że niektórym jest cięzko żyć za 1000 zł miesięcznie mając opłaty do zrobienia na 600 zł??

reszta na życie...

a gdzie kupienie ubran i butów dla dzieci, bo o sobie to juz nie myśle i od lat w tym samym się chodzi???

czasem wyjazd to po prosty pych i chęć posiadania więcej iwięcej, ale czasem to konieczność

[miko 005]

akirus, tak masz rację, 1000zł to zbyt mało żeby w pełni funkcjonować. Ale widzisz, ja tak trochę ze swojego punktu widzenia napisałem tamtego posta. No bo skoro w/w kwota nie wystarcza i decydujesz się na wyjazd i rodzinną rozłąkę, na której cierpią wszyscy, a tam za granicą i tak „harujesz jak wół” od świtu do nocy, to czy nie lepiej spróbować tu na miejscu dorobić dodatkowe parę groszy. A przynajmniej z rodziną będziesz miała stały kontakt, nie taki przez „komórkę”.

Ja przepraszam, ale to co pisałem wcześniej, nie miało służyć jako dyskryminacja wyjeżdżających za chlebem (a tych to już na pewno nie), nawet tych co jadą, bo nowe auto by się przydało, też nie .

Po prostu wiem, bo miałem z tym styczność, może nie bezpośrednią ale bardzo bliską z rodzinami, które; w pierwszym przypadku aż takiej potrzeby nie było do wyjazdu, no ale…., i ta rodzina już nie jest pełną rodziną. W drugim zaś, sytuacja była „podbramkowa”, podjęto próbę wyjazdu, nie mniej dla ogólnego szczęścia dzieciaczków (wielka rozpacz z powodu ewentualnego wyjazdu mamy), rodzina dalej „klepie” biedę, ale jest szczęśliwa z bycia razem. Wiem też że głowa rodziny, na miejscu coś tam sobie wykombinowała , i sytuacja materialna leciutko się poprawiła. Zatem, czasami „nie wszystko złoto co się świeci”.

[akirus]

w kwestii wyjeżdżających

Cytat:

bo nowe auto by się przydało,

to ja się zgadzam, chcą miec lepiej kosztem rodziny, ale swoje zdanie podtrzymuję, niektórzy po prostu są zmuszeni

[czarny]

miko 005 z twoich wypowiedzi wnioskuje że nie miałeś sytuacji braku pieniedze. Nie zawsze jest tak jak ty piszesz.

[Ferbik]

[miko 005]

W związku z tematem;

Cytat:

Emigracja rozbija związki Na 600 tysięcy związków, które rozłączyła konieczność wyjazdu za granicę, przetrwa tylko co trzeci Żona Piotra wyjechała dwa miesiące temu. To pierwszy jej wyjazd za granicę. Na początku telefony się urywały, dzwoniła codziennie, mówiła, że tęskni, że chyba nie wytrzyma, ale z tonu jej głosu pobrzmiewał zachwyt nad wielkim światem, bo czymże jest Tarnów wobec Londynu. Rozmowy stawały się jednak coraz rzadsze i krótsze, aż wreszcie ustały. Agnieszka zostawiła Piotrowi ośmioletniego Bartka, czteroletniego Huberta, 35 tysięcy długu, teściową i chorego na astmę teścia. Jak to się zaczęło? Piotr jako kierowca autobusu miejskiego zarabiał 1200 złotych miesięcznie. Dopóki Agnieszka otrzymywała zasiłek dla bezrobotnych, można było jakoś wyżyć, ale pewnego dnia się skończył. Agnieszce udało się dwukrotnie wymówić od pracy, trzeciej propozycji nie było ale zasiłku też już nie. Czas minął. Pewnego dnia przyszła do nich w odwiedziny Anna. Od dwóch lat w Anglii. Pracowała w londyńskim hotelu, a jej mąż w Irlandii, w poddublińskiej rzeźni jako rozbieracz tusz. Anka przyszła wystrojona, cała w złocie i skórach, dzieciom przywiozła prezenty. Paliła długie papierosy, a opowiadając o swojej pracy, często wtrącała obce wyrazy. - To po angielsku – wyjaśniała. Piotrowi nie podobała się ani Anka, ani te jej angielskie wtręty. Drażniło go również i to, że przyniosła zbyt dużo alkoholu, skutkiem czego żona często sięgała po drinki. Kiedy już dobrze popiły, Anka, zapominając o obecności Piotra, zaczęła narzekać, że "polskie chłopy są do niczego", a tam, w Londynie, to do wyboru i koloru. O tym jednak Piotr przypomniał sobie o wiele później. Anka przebywała na dwutygodniowym urlopie, którego sporą część spędziła u Agnieszki w domu. Piotr oglądał telewizor, a one siedziały sobie w kuchni i popijały. Rozmawiały cicho, ale co chwilę wybuchały głośnym śmiechem. Do Piotra dochodziły jedynie urywki zdań: "raz mnie odprowadził, drugi raz", co było za trzecim i pozostałymi razami, nie dosłyszał. Któregoś dnia, już po wyjeździe Anki, Agnieszka zaczęła urabiać Piotra w sprawie swojego wyjazdu do pracy za granicę. Że mogłaby do Włoch jako opiekunka, do Hiszpanii na pomidory lub do Anglii do hotelu. Najlepiej byłoby do Anglii, bo funt dobrze stoi i Anka pomogłaby jej na początku, poza tym pracując w hotelu, nie płaciłaby za mieszkanie. Piotr protestował, ale żona łasiła się do niego dzień i noc, aż wreszcie zgodę wyprosiła. Milczenie żony Przez pierwszy miesiąc dzwoniła co wieczór, również w weekendy, co upewniło go w przekonaniu, że małżonka dobrze się prowadzi. Po miesiącu przyszło czterysta funtów i Piotr już do końca się przekonał, że wyjazd miał sens. Sprzedał funty i natychmiast wpłacił dwa tysiące do banku, w którym od trzech miesięcy zalegali z ratami. Następny miesiąc to już rzadsze i krótsze rozmowy i tylko 200 funtów. Agnieszka tłumaczyła, że życie tu jest drogie, że musiała się porządnie ubrać, że dużo pracuje i nie ma siły codziennie wychodzić do budki i dzwonić, żeby mówić codziennie to samo. Piotr po cichu przyznał jej rację. Minęły jeszcze dwa miesiące i Agnieszka zamilkła, pieniądze też nie przyszły. Piotr nie miał do niej adresu, ani numeru telefonu, nie miał też żadnych namiarów na Ankę. Odszukał jej rodziców i powiedział, że boi się o żonę, może coś złego się stało, bo nie daje znaku życia. Matka Anki, która z początku wykręcała się od udzielania informacji, dała się przekonać i Piotr chwilę później dzwonił już do Anki. Zaskoczona telefonem Piotra jąkała się, kręciła, nie wiedziała, co powiedzieć, ale on przyparł ją do muru. Anka wydusiła z siebie, że Agnieszka wyjechała z Londynu, bo otrzymała lepszą pracę. Nie wie gdzie, bo Agnieszka jej nie mówiła, wie tylko, że prawdopodobnie na północ, może do Szkocji. Piotr zdecydował, że pojedzie jej szukać. Jadąc autobusem, usłyszał w radiu, że jakaś Polka zginęła w Szkocji. Na pętli zadzwonił po zmiennika. Powrót żony Po kilku dniach przyszedł SMS: "Jestem zdrowa, pracuję, zadzwonię jutro w południe. Aga." To nie był jej numer, ale go zapisał. Zadzwonił. Telefon odebrał jakiś mężczyzna, który nie mówił po polsku. "Może pomyłka" pomyślał i spróbował jeszcze raz. W słuchawce usłyszał ten sam głos. Tym razem perswazje teściowej nie pomogły. Wsiadł do autobusu i na drugi dzień był w Londynie. Odnalazł Ankę i żonę. Nigdzie nie wyjechała. Cały czas mieszkała w tym samym miejscu. Pracy też nie zmieniła, tyle że jej stan był odmienny – była w piątym miesiącu ciąży z bezrobotnym, młodym Cypryjczykiem z sąsiedztwa. Piotr krzyknął tylko "Rozwód!" i trzasnął drzwiami. Trzydzieści godzin podróży przebył w letargu, całkowicie zobojętniały na bodźce zewnętrzne. Teściowej nawet to nie zdziwiło. - Ona zawsze miała taka naturę – powiedziała o córce. Choć Piotr w Londynie zagroził rozwodem, po powrocie nic w tym kierunku nie robił. Pracował i myślał o Agnieszce. W domu myśli o niej też nie dawały mu spokoju, odpędzał od siebie dzieci, które stęsknione za matką garnęły się do niego. Od wyjazdu Agnieszki minął rok, w tym czasie przeszły święta jedne i drugie, Nowy Rok. Koniec stycznia, pukanie do drzwi. Otworzyła teściowa. Piotr oglądał mecz, kiedy do jego uszu dotarł podniesiony głos teściowej: "Wstydu nie masz, jak mogłaś dzieci zostawić?" Piotr ruszył do korytarza. W drzwiach zobaczył jakąś drobną, poszarzałą kobietę z walizkami. Agnieszka? Wyglądała o dziesięć lat starzej. "Gdzie masz tego bachora? W walizce?" – wrzeszczała dalej teściowa. Piotr miał zamiar zwymyślać żonę i zrzucić ją ze schodów, ale w jednej chwili mu przeszło. Wziął walizki i poprosił, aby weszła do środka. Piotr wybacza i wyjeżdża Rozmowa trwała długo, bez teściowej i dzieci. Banalna historia – Agnieszka zakochała się. Cypryjczyk był miły, nadskakiwał jej, nie miał zbyt dużo pieniędzy, ale opowiadał jej, że jego rodzice mają sieć hoteli na Cyprze, że pobiorą się i on ją tam zabierze. Już w pierwszym okresie znajomości zaszła w ciążę. Kiedy zaczęła się źle czuć, jej nowy partner przestał się z nią spotykać. Prasując pościel, dostała krwotoku i straciła przytomność. Leki podtrzymujące ciążę nie zadziałały. Żałuje tego, co zrobiła, dopiero później zdała sobie sprawę z tego, jak kocha Piotra i dzieci. Jakiś czas później znów doszło do rozłąki – tym razem Piotr wyjechał do pracy w Anglii – jako kierowca autobusu. Do końca kontraktu został mu jeszcze rok. Chce tu zostać, bo dobrze zarabia, ma brytyjskie prawo jazdy, porobił kursy i ma wszystkie uprawnienia. Pewna praca do emerytury. Jedź i nie wracaj Historia Mateusza i Weroniki zaczyna się podobnie, ale kończy inaczej. Po kilku miesiącach pobytu w Anglii żona przysłała Mateuszowi list. Pisała w nim, że poznała jakiegoś młodzieńca, którego kocha z wzajemnością, wracać nie zamierza, bo chce sobie ułożyć życie w Anglii. Mateusz został z trzema córkami. Wyjazd żony nie był konieczny, bo Mateusz miał przyzwoite zarobki – był w stanie utrzymać całą rodzinę. Córki już były prawie dorosłe, więc Weronika, która nigdy nie pracowała, chciała się sprawdzić. Widać się nie sprawdziła, skoro na dzień przed wigilią Bożego Narodzenia zawitała do domu. Początkowo Mateusz nie chciał jej wpuścić, ale uległ jej prośbom. "W porządku, przez święta możesz tu zostać, ale po świętach wynocha." Minęło Boże Narodzenie, a Weronika nie kwapiła się do wyjazdu. Tłumaczyła mężowi, że nie ma pieniędzy na bilet". Ten wyjął z portfela pieniądze. Córki też jej nie zatrzymywały. Od tego czasu słuch po niej zaginął. Mateusz zamierza się rozwieść, bo małżeństwo z Weroniką uważa za zamknięty rozdział swojego życia. Ponadto jego nowa partnerka ani myśli żyć z nim na kocią łapę. Albo wracasz, albo rozwód Nie tylko kobiety nie wytrzymują rozłąki. Jacek wyjeżdżał do pracy za granicę wielokrotnie, ale zawsze na krótko – dwa lub trzy miesiące. Pracował na okrągło bez dni wolnych. Tym razem jednak było inaczej: dwa dni wolne, z którymi nie wiadomo, co zrobić. Ile można pić? Na szczęście nie brakuje tu samotnych Polek, a w ostateczności są jeszcze agencje towarzyskie. Jacek związał się z mężatką, ale od czasu do czasu wpadał do domu uciech, choć kosztowało go to znacznie drożej, niż dwa piwa z rodaczką. Spodobało mu się to i do żony dzwonił coraz rzadziej, wykręcając się nadmiarem pracy. Małżonka nie zamierzała tego tolerować – podczas kolejnej rozmowy postawiła ultimatum: "Albo wracasz, albo rozwód" i Jacek wrócił. To już jednak nie było życie – ciągłe kłótnie, wymówki, "ciche dni", znerwicowane dzieci. Co z tego, że duży dom i nowy samochód. Jacek zaczął pić i bić. Co mógł, to przepił. Sprawa rozwodowa w toku. Wrócił do Anglii, do tej samej pracy, ale po miesiącu ją stracił. Teraz jest menelem grasującym w okolicach "Morrisona" na Acton, grzebie w śmietnikach, żebrze. Rozłąka nie wzmacnia uczuć Psycholog Natalia Tomala twierdzi, że większość wyjeżdżających, szczególnie po raz pierwszy, nie zdaje sobie sprawy, jak drogo może ich to kosztować: emigranci żyją w swego rodzaju zawieszeniu, pomiędzy przeszłością a przyszłością. Tej pierwszej już nie ma, a ta druga jest niepewna. Taka sytuacja musi mieć wpływ na trwałość związków. Rozpad związku niekoniecznie musi nastąpić na skutek zdrady. Wystarczy odległość, rzadszy kontakt i związek obumiera. Rozłąka wcale nie wzmacnia uczucia, to romantyczny mit. O negatywnych skutkach emigracji nadal mówi się jeszcze dość rzadko, bagatelizując problem. Ciągle na pierwszym miejscu bowiem stawia się korzyści ekonomiczne, tymczasem według prognoz ośrodków badawczych w Polsce w 2010 roku 700 tysięcy polskich par będzie żyło w związkach "korespondencyjnych", a z tego, jak wynika z badań przeprowadzonych przez zespół demografów z Uniwersytetu Jagiellońskiego kierowany przez prof. Jadwigę Slany, tylko co trzecie ma szansę na przetrwanie. Jakie skutki będzie to miało w przyszłości, nietrudno zgadnąć.

Źródło – EXPRESS Polish

[yampress]

smutne ale prawdziwe.
albo jechać wspólnie albo zostać w kraju
ale nie każdy tak może niestety

[mareks]

A ja trochę optymistycznie.
Cały swój wiek produkcyjny spędziłem poza domem w delegacjach.W miedzyczasie byłem rok w Austrii i rok w USA.Ożeniłem sie w podobno nieszczęśliwym miesiącu bo listopadzie.I co?
Za parę dni będe obchodzil wraz z moją małżonką CZTERDZIESTOLECIE związku.
Czego serdecznie życze wszystkim wyjeżdzajacym za chlebem.
Jaki z tego morał?Jeżeli małżenstwo będzie miało się rozejść to i tak się rozejdzie bo jak ktoś nie jest wytrwały i myśli że następne ciastko jest słodsze to nic na to nie pomoże.

[Archdevil]

[basteks]

Gratulacje - piękna rocznica

[Paulina]

[akirus]

Cytat:

Jeżeli małżenstwo będzie miało się rozejść to i tak się rozejdzie

prawda

kto pielęgnuje swoja miłość i dba o siebie nawzajem to jak może się rozstać???

a te wszystkie statystyki to się robi chyba żeby rozwodnikom dac wymówkę, że to i tak nie miało sensu,że wszyscy tak robią itp,

ludzie kochający się i ufający sobie nie robią sobie świństw, nie ida do łóżka z pierwszym miłym

[miko 005]