Wieluń - forum, informacje, ogłoszenia

[majk-el]

http://www.kulisypowiatu.pl/

jest tam zajawka artykułu na temat wieluńskiego schroniska. Niech ktoś napisze czy naprawde jest tak źle?

[Malinka]

To nie może być prawda ????? Czy ktos wie coś na ten temat??

[Jaro]

MałGośka & Blink, wywoływani do tablicy.

[MałGośka]

Szczerze?

Nawet nie wiem jak na ten "artykuł" zareagować
Tłumaczenia wymaga tam praktycznie KAŻDA linijka tekstu... Gdy to wczoraj przeczytałam - świat mi runął, bo właśnie dowiedziałam się, że każda sekunda mojego życia od ponad już trzech lat, to działania krzywdzące zwierzęta.

W tej chwili nie mam gazety przed sobą, więc nie mogę się ustosunkować do konkretów, ale ogólnie spróbuję.


Iwona - nasza, była już, pracownica - pojawiła się w sierpniu, ale znamy ją właściwie od lat, bo często korzystała z naszej pomocy dla swoich psów. Pomimo tego, że nie byłam w stanie z nią nawiązać kontaktu, ze względu na specyfikę jej charakteru (lub mojego?) cieszyłam się niesamowicie, bo okazało się, że dziewczyna potrafi niesamowicie ciężko pracować. Nieważne stało się więc jak mi się z nią rozmawia (czyli wcale) - ważne by dogadywała się z p. Krysią, która jest jej bezpośrednią przełożoną i dobrze pracowała. To, że zcinała się z Jędrkiem, drugim pracownikiem, nie wydawało się mi istotne, byłam zresztą święcie przekonana, że to wszystko jest w formie żartów, a młodemu chłopakowi faktycznie czasami przydało się wytarganie za uszy.
I nagle, w sobotę, gdy schronisko teoretycznie (bo praktycznie pracy i to ciężkiej jest tam na 24 h na dobę) jest już zamknięte, została sama i... tu przestaję sytuację rozumieć.
Ponoć się zdenerwowała, że drugi pracownik poszedł już do domu - i zamiast zadzwonić do p. Krysi - wezwała policję, chyba też SM, zaczęła się odgrażać i awanturować
Powiadomiona przez wolontariuszkę p. Krysia próbowała telefonicznie z Iwoną sytuację wyjaśnić, ale dziewczyna się wyłączyła. Więc p. Krysia pojechała do schroniska, a że jej nie było już tam - to do blisko mieszkającej matki dziewczyny. Tam poczekała na Iwonę - ale rozmawiać się z nią nie dało, wrzeszczała, odgrażała się, itp. Więc cóż pozostało - p. Krysia zabrała jej klucze do schroniska, by już tam pod naszą nieobecność nie mogła się dostać, oraz telefon.
W poniedziałek Iwona sama do pracy też się już nie stawiła, więc spisaliśmy wypowiedzenie umowy o pracę, która wczoraj późnym popołudniem dopiero została wysłana (a nie jak piszą w gazecie...).

Tego co mówiła w gazecie Iwona zupełnie nie rozumiem, bo ona sama najlepiej przecież znała naszą codzienność - problemy, stan sprzętu, warunki, itp. A to z jej ust padły najcięższe, do tego kłamliwe, oskarżenia…

Nie dziwię się jednak redaktorowi naczelnemu, że podjął z radością temat.
Sam pisze zresztą, że mieli już na początku swej działalności umieścić artykuł o nas, sam mi przyznał, że o wiele gorszy niż ten. Gorszy?

Stan schroniska nie jest dobry. Będę pierwsza osobą, która przyzna tu rację każdemu. Wprawdzie w porównaniu ze stanem całego obiektu w dniu przejęcia przez nas to niebo do ziemi – ale kogo interesuje jak było kiedyś?

Dostajemy z gminy 50 tys. zł rocznie. To pieniądze Wieluniaków i tu też nie dziwi mnie zupełnie fakt, że to się ludziom nie podoba. Nawet tu, na forum, można łatwo zaobserwować ile jest osób przeciwnych istnieniu instytucji schroniska w ogóle, a co dopiero mówić o tym, że ich pieniądze na to idą…
Kwestia tego, że choć 50 tys. zł brzmi niesamowicie – to jednak nawet za tyle nie jesteśmy w stanie się utrzymać (ratuje nas tu bardzo pomoc materialna i finansowa ludzi z całej Polski) – była też już tu poruszana. Wystarczy podzielić tę kwotę na 12 m-cy – co daje 4167 zł na miesiąc, od tego odjąć 1,5 tys. m-cznie na opłacenie weta. Mamy wtedy 2667 zł. To teraz z tej kwoty trzeba opłacić pracowników - dwóch fizycznych - "na rękę" mają po 524 zł, a łączna kwota, z ZUSem, to ponad 1700 zł. (to co robię sama - wykonuję bez wynagrodzenia, choć to całe moje życie) - więc pozostaje kwota ok. 900 zł na żywienie psów (których bywa średnio 50-60, choć i ponad 70 się zdarzyło), różne naprawy, dodatkowe leczenie psów. A gdzie choćby sterylizacje, by zmniejszyć populację bezdomnych zwierząt? Czy to nadal wydaje się tak wielką kwotą?
Na pozostałe sprawy (telefony, księgowy, pracownik biurowy, samochód i wszystkie z nim związane opłaty, koszty administracyjne - np. znaczki, papier, koperty, itp.) musimy sami zorganizować sobie pieniążki - ponieważ każdy wydatek schroniskowy jest udokumentowany i tylko te spełniające gminne wymogi są uznawane i wliczane w owe 50 tys. zł.
Naprawdę – gdyby nie darowizny i wsparcie ludzi o wielkich sercach – nie byłoby możliwości prowadzenia schroniska…

Remonty próbujemy wykonać na własną rękę, a większe prowadzi gmina. Dzięki temu np. niedawno udało się zrobić chodniczek wzdłuż ciągu kojców, z odpływem dla wymywanych nieczystości. Super, prawda?
A jednak nie. Jakoś stale zatyka się odpływ, przez co wzdłuż kojców stoi bajoro pełne ekstrementów, słomy i śmieci, trzeba to non stop czyścić.
Do tego dochodzi problem przez nikogo nie zauważany – by wymyć dobrze kojec potrzeba sporo wody, ta woda musi też gdzieś potem spłynąć. Efekt – ciągle zapełnione szambo, za wywóz którego trzeba zapłacić jednorazowo ponad 70 zł, a wywozić trzeba praktycznie co parę dni.
W ramach "prezentu" wpływa nam do szamba również cała deszczówka, w tym ta z wielkiego placu targowego - bo schronisko jest położone troszkę niżej...
Jak to wszystko ma nie śmierdzieć? Ale niestety zwierzaki się załatwiają – więc nawet gdybyśmy mieli 10 osób stale sprzątających każdą kupkę – i tak zapach byłby z lekka niesympatyczny. To „urok” miejsc gromadzących zwierzaki.
Do tego praca w schronisku to nie tylko sprzątanie, które trzeba wykonywać non stop właściwie. Zwierzaka trzeba też nakarmić, pójść z nim do lecznicy, wykonywać bieżące naprawy, główkować jak sobie radzić z różnymi problemami. To praca, jak już wspomniałam na 24 godziny na dobę – a chyba się nikt nie zdziwi, że za najniższe wynagrodzenie pracownicy nie chcą siedzieć dłużej już totalnie charytatywnie? Pomijam też fakt, że jednak muszą przychodzić parę razy dziennie i w weekendy poza godzinami pracy – zwierzaki trzeba nakarmić, podać leki, sprawdzić czy wszystko w porządku, itp., a gdy znajdą się wspaniali ludzie gotowi dać dom dla zwierzaka – to choćby to był środek nocy, leci się jak na skrzydłach!

Dużą i nieocenioną pomoc stanowią wolontariusze – to oni chodzą ze zwierzakami na spacery, czeszą je, wybawią, a i do weta pójdą lub pomogą w innych sprawach. Tylko, że jest tych ludzi mała garstka i to głównie dzieciaki – więc w roku szkolnym/akademickim już praktycznie ich nie ma


Co nam jeszcze zarzuca gazeta? Głód? „Psi Oświęcim”?
Tu mi ręce opadły – nasze zwierzaki NIGDY nie były głodne… Może się zdarzyć, że pies jest wychudzony – bo do nas dopiero trafił, bo trawi go choroba (ale gdy to zauważymy zaraz bierzemy takiego delikwenta „na warsztat” i w miarę naszych możliwości leczymy), bo jest przerażony i zestresowany, nie chce jeść. Od prawie samego początku prowadzenia przez nas schroniska mamy bardzo fajną współpracę z około wieluńskimi firmami (ubojnie, mleczarnia, itp.), dzięki którym kupujemy bardzo tanio odpady, lekko przeterminowane produkty nadal dobre. Problemem jest raczej brak warunków do przechowywania tych dóbr. Do tego stale zaopatrują nas w różne psie przysmaki opiekunowie wirtualni naszych psów, przyjaciele schroniska. Robimy zbiórki w marketach, bardzo często dzieciaki w Wieluniu i w różnych miastach Polski również urządzają takie akcje. Bywa, że nasi podopieczni dzielą się swym jedzeniem ze zwierzętami ludzi, których nie stać na jedzenie dla nich (pomoc każdemu zwierzakowi w potrzebie jest zresztą wpisana w statut Fundacji, nie tylko prowadzenie schroniska).
Borykamy się nawet z problemem nadwagi u naszych psiaków – bo nie ma czasami jak dopilnować by nie zjadły za dużo, a ruchu nie mają ze względu na brak częstych spacerów…
Wystarczy przyjrzeć się zdjęciom naszych podopiecznych – jak wyglądają po przyjęciu, i jak po pewnym czasie (choćby wyadoptowana już Aiva – jej przemiana u nas była niesamowita, czy nadal u nas mieszkająca Delfinka, zapraszam do zapoznania się z historiami naszych psiaków na stronie www.schronisko.wielun.pl ).

Źle skonstruowane kojce – to także nasza bolączka i to poważna. Ale ich gruntowny remont to olbrzymie pieniądze, prowizorki natomiast nie starczają na długo…Kto ma zaś psa – ten wie czego taki stwór potrafi dokonać: wydostać się z kojca można na wiele sposobów, w tym preferowane są te niszczące go totalnie

Zagryzienia to problem wszystkich schronisk. W takich warunkach nawet psie „owieczki” i totalne ciamajdy potrafią pokazać się od najgorszej strony. Do tego dochodzi stres i zachowania stadne, wyzwalane przy takiej ilości psów.
Z braku miejsca musimy czasami zamykać po dwa psiaki w kojcu (lub parę, jeśli są małe) – a po latach pracy z psami wiem, że nie da się zawsze przewidzieć psiego zachowania, zwłaszcza, gdy zostanie on sam…
Niestety trzymanie psa po jednym w kojcu jest nierealne – mamy 31 kojców, a psów bywało i ponad 70. Jak namówić nasze społeczeństwo by psów nie porzucało, nie rozmnażało, nie krzywdziło, nie przywiązywało do płotów schronisk, do drzew w lesie? Nie byłoby wtedy psiej bezdomności na taką skalę…

To też powód dla którego psy w naszym schronisku zajmują każde pomieszczenie – w tym biuro. Tam przebywają głównie szczeniaki i psi rekonwalescenci, w tej chwili to zazwyczaj tylko parę psich ogonków – ale zimą był moment, gdy mieliśmy 17 psów w tym maleńkim pomieszczeniu!
Psiska są tam całą dobę, i o ile podczas pobytu ludzi mogą wybiec przed biuro i się wysiusiać, o tyle gdy są zamknięte – tak jak te w kojcach - muszą po prostu się załatwić (choć i tak zazwyczaj ktoś wieczorem jeszcze przychodzi te ogonki pozamykane na spacerek wyprowadzić).
Panią redaktor strasznie zbulwersował fakt wyglądu biura, które już dawno biurem być przestało… Jej pomysł rozwiązania problemu pokazuje, że nie ma pojęcia np. o zachowaniach psa po narkozie czy szczeniaka – taki zwierzak po prostu załatwia się tam gdzie akurat stoi. Sprzątnięcie tego przy częstości tych psich „wypadków” nie zniweluje zapachu, a tam gdzie psiaki się załatwiają i pojawia się psie jedzenie – będą też uciążliwe muchy (na terenie samego schroniska zmagamy się też z myszami i szczurami – i to też problem wszystkich chyba schronisk…).


Muszę przyznać, że redaktorzy Kulis do tematu zabrali się profesjonalnie, na miarę ogólnopolskiego "Faktu" prawie.
W poniedziałek, dzień przed ukazaniem się gazety, na rozmowę z p. Krysią umówiła się owa dziennikarka. P. Krysia zaraz po wizycie uśmiechnięta zadzwoniła mi opowiedzieć, jak było miło, jak dziewczyna wysłuchiwała z zainteresowaniem opowieści o naszych problemach, o ludziach, którzy nam pomagają, o potrzebach i planach.
Teraz już wiemy czemu się uśmiechała. Efekt sami czytaliście…

Zresztą spotkałam się wczoraj wraz z p. Krysią z redakcyjnym gronem Kulis - w rozmowie uczestniczyli redaktor naczelny Sławomir Rajch i autorka "reportażu" - Joanna Subczyńska.
Oboje nawet nie starali się sprawiać wrażenia osób przejętych losem psów i tym jak problemom zaradzić. Za to byli bardzo pewni siebie, p. Rajch to też osoba trudna w dyskusji, co pozwoliłam sobie w naszej rozmowie zauważyć – nie jestem przyzwyczajona do podnoszenia na mnie głosu i traktowania jak tłumaczące się dziecko…

Gdy zaproponowałam, by w ramach poznania problemów „od podszewki” popracowali u nas przez jakieś dwa dni – p. Rajch z ironicznym uśmiechem stwierdził, że pracuje 18 godzin na dobę. O wysłaniu koleżanki redakcyjnej nawet nie wspomniał, ale tu się nie dziwię – w schronisku trzeba się nieźle upaprać, psy skaczą, no i śmierdzi – co najbardziej widać bardzo zadbanej p. Joannie przeszkadzało…

Za to - i tu niestety jest sedno problemu - usłyszałam, że sprawa nie dotyczy tylko nas jako osób prowadzących schronisko, ale też osób stających „za tym” - samej "góry".
Wprost im powiedziałam, że nie interesuje mnie prywatna walka z obecnym burmistrzem. A jakby na to nie patrzeć – tylko dzięki burmistrzowi udało nam się schronisko przejąć i uzyskać stan obecny. Stan obecny, z którego jestem dumna, bo jest ciężko wypracowany – a tak kłujący postronne osoby w oczy… Również w gminie są osoby nam bardzo przeciwne, więc zastanawiam się CO będzie, gdy burmistrzem zostanie inna osoba? Może ten artykuł jest „pierwszym skowronkiem” zmian - mówiąc ironicznie?

Zabolało mnie też sformułowanie, że za pierwszym razem została p. Rajchowi obiecana „poprawa”. Moment? Jaka poprawa skoro jesteśmy świadomi, że tu nie ma jak za bardzo zmian wprowadzić? No i za co? Kto mu obiecywał coś o co walczyć trzeba z mozołem, a nie lekką ręka przeprowadzać?

Podsumowując – p. Rajch stwierdził podczas rozmowy, że skoro my jako Fundacja sobie nie radzimy z całością problemu to, by pieniędzy nie marnotrawić – trzeba schronisko zamknąć.

Pomimo tego, że na moją uwagę, iż zapewne nie uratował w swym życiu żadnego zwierzaka prychnął ironicznie, że bym się bardzo zdziwiła, pomimo, że ponoć zwierzaki nawet lubi i ich los jest mu nieobcy, pomimo, że ponoć doskonale zna sytuację schronisk w Polsce i niejedno już widział – ani razu nie pojawił się wątek emocjonalny tej sprawy, wątek psiego losu, losu psów, które nadal będą krzywdzone i porzucane, czy schronisko będzie istniało czy nie…


Do tej pory wszystko co w artykule zostało wymienione jako nasze przewinienia – dla mnie było podstawą do szukania pomocy, do dalszego działania. Przez gazetę zostało przedstawione jako marnotrawienie pieniędzy podatników na „zabawę” we własnym podwóreczku, co jest widziane tylko przez przechodzące obok osoby.

Nikogo nie interesuje fakt, że problem jest głębszy niż nasze zaniedbania i trudniejszy do rozwikłania niż sugeruje to gazeta. To problem wszystkich tego typu placówek – a piękny wygląd pary tego typu instytucji jest przypłacony potężnymi pieniędzmi, pracą wielu osób, zainteresowaniem całego miasta, ewentualnie – w skrajnych przypadkach – strasznymi matactwami, aż po masowe usypianie zwierząt..

P. Rajch był bardzo zdziwiony, że jakoś przez cały ten czas ludzie nas odwiedzający osobiście, z całej Polski, widząc stan schroniska - nadal chcą nam pomagać, inwestują w nasze zwierzaki swoje pieniądze i nie wysuwają takich oskarżeń, bo mają świadomość wagi problemu – choć zapewne nie powiedzieliby, że znają dokładnie sytuację schronisk w Polsce… Jak p. Rajch.
Obawiam się, że jest jednak sporo osób zorientowanych w temacie jeszcze lepiej, a nadal nam pomagających – pewnie wielu z Was widziało wakacyjny cykl artykułów w „Naj” poświęcony schroniskom w Polsce, większość wydań była poświęcona właśnie nam, reporterzy byli u nas parokrotnie i dzięki ich pracy staliśmy się jeszcze bardziej znani.

Do tego dochodzą częste kontrole z różnych urzędów – poczynając od naszej gminy, a na wojewódzkim inspektoracie weterynaryjnym kończąc. I osoby władne by to czynić – jakoś nie chcą nas zamykać. Ale p. Rajch bardzo. Bo popiera nas burmistrz?....

Szczerze?

Nawet nie wiem jak na ten "artykuł" zareagować
Tłumaczenia wymaga tam praktycznie KAŻDA linijka tekstu... Gdy to wczoraj przeczytałam - świat mi runął, bo właśnie dowiedziałam się, że każda sekunda mojego życia od ponad już trzech lat, to działania krzywdzące zwierzęta.

W tej chwili nie mam gazety przed sobą, więc nie mogę się ustosunkować do konkretów, ale ogólnie spróbuję.


Iwona - nasza, była już, pracownica - pojawiła się w sierpniu, ale znamy ją właściwie od lat, bo często korzystała z naszej pomocy dla swoich psów. Pomimo tego, że nie byłam w stanie z nią nawiązać kontaktu, ze względu na specyfikę jej charakteru (lub mojego?) cieszyłam się niesamowicie, bo okazało się, że dziewczyna potrafi niesamowicie ciężko pracować. Nieważne stało się więc jak mi się z nią rozmawia (czyli wcale) - ważne by dogadywała się z p. Krysią, która jest jej bezpośrednią przełożoną i dobrze pracowała. To, że zcinała się z Jędrkiem, drugim pracownikiem, nie wydawało się mi istotne, byłam zresztą święcie przekonana, że to wszystko jest w formie żartów, a młodemu chłopakowi faktycznie czasami przydało się wytarganie za uszy.
I nagle, w sobotę, gdy schronisko teoretycznie (bo praktycznie pracy i to ciężkiej jest tam na 24 h na dobę) jest już zamknięte, została sama i... tu przestaję sytuację rozumieć.
Ponoć się zdenerwowała, że drugi pracownik poszedł już do domu - i zamiast zadzwonić do p. Krysi - wezwała policję, chyba też SM, zaczęła się odgrażać i awanturować
Powiadomiona przez wolontariuszkę p. Krysia próbowała telefonicznie z Iwoną sytuację wyjaśnić, ale dziewczyna się wyłączyła. Więc p. Krysia pojechała do schroniska, a że jej nie było już tam - to do blisko mieszkającej matki dziewczyny. Tam poczekała na Iwonę - ale rozmawiać się z nią nie dało, wrzeszczała, odgrażała się, itp. Więc cóż pozostało - p. Krysia zabrała jej klucze do schroniska, by już tam pod naszą nieobecność nie mogła się dostać, oraz telefon.
W poniedziałek Iwona sama do pracy też się już nie stawiła, więc spisaliśmy wypowiedzenie umowy o pracę, która wczoraj późnym popołudniem dopiero została wysłana (a nie jak piszą w gazecie...).

Tego co mówiła w gazecie Iwona zupełnie nie rozumiem, bo ona sama najlepiej przecież znała naszą codzienność - problemy, stan sprzętu, warunki, itp. A to z jej ust padły najcięższe, do tego kłamliwe, oskarżenia…

Nie dziwię się jednak redaktorowi naczelnemu, że podjął z radością temat.
Sam pisze zresztą, że mieli już na początku swej działalności umieścić artykuł o nas, sam mi przyznał, że o wiele gorszy niż ten. Gorszy?

Stan schroniska nie jest dobry. Będę pierwsza osobą, która przyzna tu rację każdemu. Wprawdzie w porównaniu ze stanem całego obiektu w dniu przejęcia przez nas to niebo do ziemi – ale kogo interesuje jak było kiedyś?

Dostajemy z gminy 50 tys. zł rocznie. To pieniądze Wieluniaków i tu też nie dziwi mnie zupełnie fakt, że to się ludziom nie podoba. Nawet tu, na forum, można łatwo zaobserwować ile jest osób przeciwnych istnieniu instytucji schroniska w ogóle, a co dopiero mówić o tym, że ich pieniądze na to idą…
Kwestia tego, że choć 50 tys. zł brzmi niesamowicie – to jednak nawet za tyle nie jesteśmy w stanie się utrzymać (ratuje nas tu bardzo pomoc materialna i finansowa ludzi z całej Polski) – była też już tu poruszana. Wystarczy podzielić tę kwotę na 12 m-cy – co daje 4167 zł na miesiąc, od tego odjąć 1,5 tys. m-cznie na opłacenie weta. Mamy wtedy 2667 zł. To teraz z tej kwoty trzeba opłacić pracowników - dwóch fizycznych - "na rękę" mają po 524 zł, a łączna kwota, z ZUSem, to ponad 1700 zł. (to co robię sama - wykonuję bez wynagrodzenia, choć to całe moje życie) - więc pozostaje kwota ok. 900 zł na żywienie psów (których bywa średnio 50-60, choć i ponad 70 się zdarzyło), różne naprawy, dodatkowe leczenie psów. A gdzie choćby sterylizacje, by zmniejszyć populację bezdomnych zwierząt? Czy to nadal wydaje się tak wielką kwotą?
Na pozostałe sprawy (telefony, księgowy, pracownik biurowy, samochód i wszystkie z nim związane opłaty, koszty administracyjne - np. znaczki, papier, koperty, itp.) musimy sami zorganizować sobie pieniążki - ponieważ każdy wydatek schroniskowy jest udokumentowany i tylko te spełniające gminne wymogi są uznawane i wliczane w owe 50 tys. zł.
Naprawdę – gdyby nie darowizny i wsparcie ludzi o wielkich sercach – nie byłoby możliwości prowadzenia schroniska…

Remonty próbujemy wykonać na własną rękę, a większe prowadzi gmina. Dzięki temu np. niedawno udało się zrobić chodniczek wzdłuż ciągu kojców, z odpływem dla wymywanych nieczystości. Super, prawda?
A jednak nie. Jakoś stale zatyka się odpływ, przez co wzdłuż kojców stoi bajoro pełne ekstrementów, słomy i śmieci, trzeba to non stop czyścić.
Do tego dochodzi problem przez nikogo nie zauważany – by wymyć dobrze kojec potrzeba sporo wody, ta woda musi też gdzieś potem spłynąć. Efekt – ciągle zapełnione szambo, za wywóz którego trzeba zapłacić jednorazowo ponad 70 zł, a wywozić trzeba praktycznie co parę dni.
W ramach "prezentu" wpływa nam do szamba również cała deszczówka, w tym ta z wielkiego placu targowego - bo schronisko jest położone troszkę niżej...
Jak to wszystko ma nie śmierdzieć? Ale niestety zwierzaki się załatwiają – więc nawet gdybyśmy mieli 10 osób stale sprzątających każdą kupkę – i tak zapach byłby z lekka niesympatyczny. To „urok” miejsc gromadzących zwierzaki.
Do tego praca w schronisku to nie tylko sprzątanie, które trzeba wykonywać non stop właściwie. Zwierzaka trzeba też nakarmić, pójść z nim do lecznicy, wykonywać bieżące naprawy, główkować jak sobie radzić z różnymi problemami. To praca, jak już wspomniałam na 24 godziny na dobę – a chyba się nikt nie zdziwi, że za najniższe wynagrodzenie pracownicy nie chcą siedzieć dłużej już totalnie charytatywnie? Pomijam też fakt, że jednak muszą przychodzić parę razy dziennie i w weekendy poza godzinami pracy – zwierzaki trzeba nakarmić, podać leki, sprawdzić czy wszystko w porządku, itp., a gdy znajdą się wspaniali ludzie gotowi dać dom dla zwierzaka – to choćby to był środek nocy, leci się jak na skrzydłach!

Dużą i nieocenioną pomoc stanowią wolontariusze – to oni chodzą ze zwierzakami na spacery, czeszą je, wybawią, a i do weta pójdą lub pomogą w innych sprawach. Tylko, że jest tych ludzi mała garstka i to głównie dzieciaki – więc w roku szkolnym/akademickim już praktycznie ich nie ma


Co nam jeszcze zarzuca gazeta? Głód? „Psi Oświęcim”?
Tu mi ręce opadły – nasze zwierzaki NIGDY nie były głodne… Może się zdarzyć, że pies jest wychudzony – bo do nas dopiero trafił, bo trawi go choroba (ale gdy to zauważymy zaraz bierzemy takiego delikwenta „na warsztat” i w miarę naszych możliwości leczymy), bo jest przerażony i zestresowany, nie chce jeść. Od prawie samego początku prowadzenia przez nas schroniska mamy bardzo fajną współpracę z około wieluńskimi firmami (ubojnie, mleczarnia, itp.), dzięki którym kupujemy bardzo tanio odpady, lekko przeterminowane produkty nadal dobre. Problemem jest raczej brak warunków do przechowywania tych dóbr. Do tego stale zaopatrują nas w różne psie przysmaki opiekunowie wirtualni naszych psów, przyjaciele schroniska. Robimy zbiórki w marketach, bardzo często dzieciaki w Wieluniu i w różnych miastach Polski również urządzają takie akcje. Bywa, że nasi podopieczni dzielą się swym jedzeniem ze zwierzętami ludzi, których nie stać na jedzenie dla nich (pomoc każdemu zwierzakowi w potrzebie jest zresztą wpisana w statut Fundacji, nie tylko prowadzenie schroniska).
Borykamy się nawet z problemem nadwagi u naszych psiaków – bo nie ma czasami jak dopilnować by nie zjadły za dużo, a ruchu nie mają ze względu na brak częstych spacerów…
Wystarczy przyjrzeć się zdjęciom naszych podopiecznych – jak wyglądają po przyjęciu, i jak po pewnym czasie (choćby wyadoptowana już Aiva – jej przemiana u nas była niesamowita, czy nadal u nas mieszkająca Delfinka, zapraszam do zapoznania się z historiami naszych psiaków na stronie www.schronisko.wielun.pl ).

Źle skonstruowane kojce – to także nasza bolączka i to poważna. Ale ich gruntowny remont to olbrzymie pieniądze, prowizorki natomiast nie starczają na długo…Kto ma zaś psa – ten wie czego taki stwór potrafi dokonać: wydostać się z kojca można na wiele sposobów, w tym preferowane są te niszczące go totalnie

Zagryzienia to problem wszystkich schronisk. W takich warunkach nawet psie „owieczki” i totalne ciamajdy potrafią pokazać się od najgorszej strony. Do tego dochodzi stres i zachowania stadne, wyzwalane przy takiej ilości psów.
Z braku miejsca musimy czasami zamykać po dwa psiaki w kojcu (lub parę, jeśli są małe) – a po latach pracy z psami wiem, że nie da się zawsze przewidzieć psiego zachowania, zwłaszcza, gdy zostanie on sam…
Niestety trzymanie psa po jednym w kojcu jest nierealne – mamy 31 kojców, a psów bywało i ponad 70. Jak namówić nasze społeczeństwo by psów nie porzucało, nie rozmnażało, nie krzywdziło, nie przywiązywało do płotów schronisk, do drzew w lesie? Nie byłoby wtedy psiej bezdomności na taką skalę…

To też powód dla którego psy w naszym schronisku zajmują każde pomieszczenie – w tym biuro. Tam przebywają głównie szczeniaki i psi rekonwalescenci, w tej chwili to zazwyczaj tylko parę psich ogonków – ale zimą był moment, gdy mieliśmy 17 psów w tym maleńkim pomieszczeniu!
Psiska są tam całą dobę, i o ile podczas pobytu ludzi mogą wybiec przed biuro i się wysiusiać, o tyle gdy są zamknięte – tak jak te w kojcach - muszą po prostu się załatwić (choć i tak zazwyczaj ktoś wieczorem jeszcze przychodzi te ogonki pozamykane na spacerek wyprowadzić).
Panią redaktor strasznie zbulwersował fakt wyglądu biura, które już dawno biurem być przestało… Jej pomysł rozwiązania problemu pokazuje, że nie ma pojęcia np. o zachowaniach psa po narkozie czy szczeniaka – taki zwierzak po prostu załatwia się tam gdzie akurat stoi. Sprzątnięcie tego przy częstości tych psich „wypadków” nie zniweluje zapachu, a tam gdzie psiaki się załatwiają i pojawia się psie jedzenie – będą też uciążliwe muchy (na terenie samego schroniska zmagamy się też z myszami i szczurami – i to też problem wszystkich chyba schronisk…).


Muszę przyznać, że redaktorzy Kulis do tematu zabrali się profesjonalnie, na miarę ogólnopolskiego "Faktu" prawie.
W poniedziałek, dzień przed ukazaniem się gazety, na rozmowę z p. Krysią umówiła się owa dziennikarka. P. Krysia zaraz po wizycie uśmiechnięta zadzwoniła mi opowiedzieć, jak było miło, jak dziewczyna wysłuchiwała z zainteresowaniem opowieści o naszych problemach, o ludziach, którzy nam pomagają, o potrzebach i planach.
Teraz już wiemy czemu się uśmiechała. Efekt sami czytaliście…

Zresztą spotkałam się wczoraj wraz z p. Krysią z redakcyjnym gronem Kulis - w rozmowie uczestniczyli redaktor naczelny Sławomir Rajch i autorka "reportażu" - Joanna Subczyńska.
Oboje nawet nie starali się sprawiać wrażenia osób przejętych losem psów i tym jak problemom zaradzić. Za to byli bardzo pewni siebie, p. Rajch to też osoba trudna w dyskusji, co pozwoliłam sobie w naszej rozmowie zauważyć – nie jestem przyzwyczajona do podnoszenia na mnie głosu i traktowania jak tłumaczące się dziecko…

Gdy zaproponowałam, by w ramach poznania problemów „od podszewki” popracowali u nas przez jakieś dwa dni – p. Rajch z ironicznym uśmiechem stwierdził, że pracuje 18 godzin na dobę. O wysłaniu koleżanki redakcyjnej nawet nie wspomniał, ale tu się nie dziwię – w schronisku trzeba się nieźle upaprać, psy skaczą, no i śmierdzi – co najbardziej widać bardzo zadbanej p. Joannie przeszkadzało…

Za to - i tu niestety jest sedno problemu - usłyszałam, że sprawa nie dotyczy tylko nas jako osób prowadzących schronisko, ale też osób stających „za tym” - samej "góry".
Wprost im powiedziałam, że nie interesuje mnie prywatna walka z obecnym burmistrzem. A jakby na to nie patrzeć – tylko dzięki burmistrzowi udało nam się schronisko przejąć i uzyskać stan obecny. Stan obecny, z którego jestem dumna, bo jest ciężko wypracowany – a tak kłujący postronne osoby w oczy… Również w gminie są osoby nam bardzo przeciwne, więc zastanawiam się CO będzie, gdy burmistrzem zostanie inna osoba? Może ten artykuł jest „pierwszym skowronkiem” zmian - mówiąc ironicznie?

Zabolało mnie też sformułowanie, że za pierwszym razem została p. Rajchowi obiecana „poprawa”. Moment? Jaka poprawa skoro jesteśmy świadomi, że tu nie ma jak za bardzo zmian wprowadzić? No i za co? Kto mu obiecywał coś o co walczyć trzeba z mozołem, a nie lekką ręka przeprowadzać?

Podsumowując – p. Rajch stwierdził podczas rozmowy, że skoro my jako Fundacja sobie nie radzimy z całością problemu to, by pieniędzy nie marnotrawić – trzeba schronisko zamknąć.

Pomimo tego, że na moją uwagę, iż zapewne nie uratował w swym życiu żadnego zwierzaka prychnął ironicznie, że bym się bardzo zdziwiła, pomimo, że ponoć zwierzaki nawet lubi i ich los jest mu nieobcy, pomimo, że ponoć doskonale zna sytuację schronisk w Polsce i niejedno już widział – ani razu nie pojawił się wątek emocjonalny tej sprawy, wątek psiego losu, losu psów, które nadal będą krzywdzone i porzucane, czy schronisko będzie istniało czy nie…


Do tej pory wszystko co w artykule zostało wymienione jako nasze przewinienia – dla mnie było podstawą do szukania pomocy, do dalszego działania. Przez gazetę zostało przedstawione jako marnotrawienie pieniędzy podatników na „zabawę” we własnym podwóreczku, co jest widziane tylko przez przechodzące obok osoby.

Nikogo nie interesuje fakt, że problem jest głębszy niż nasze zaniedbania i trudniejszy do rozwikłania niż sugeruje to gazeta. To problem wszystkich tego typu placówek – a piękny wygląd pary tego typu instytucji jest przypłacony potężnymi pieniędzmi, pracą wielu osób, zainteresowaniem całego miasta, ewentualnie – w skrajnych przypadkach – strasznymi matactwami, aż po masowe usypianie zwierząt..

P. Rajch był bardzo zdziwiony, że jakoś przez cały ten czas ludzie nas odwiedzający osobiście, z całej Polski, widząc stan schroniska - nadal chcą nam pomagać, inwestują w nasze zwierzaki swoje pieniądze i nie wysuwają takich oskarżeń, bo mają świadomość wagi problemu – choć zapewne nie powiedzieliby, że znają dokładnie sytuację schronisk w Polsce… Jak p. Rajch.
Obawiam się, że jest jednak sporo osób zorientowanych w temacie jeszcze lepiej, a nadal nam pomagających – pewnie wielu z Was widziało wakacyjny cykl artykułów w „Naj” poświęcony schroniskom w Polsce, większość wydań była poświęcona właśnie nam, reporterzy byli u nas parokrotnie i dzięki ich pracy staliśmy się jeszcze bardziej znani.

Do tego dochodzą częste kontrole z różnych urzędów – poczynając od naszej gminy, a na wojewódzkim inspektoracie weterynaryjnym kończąc. I osoby władne by to czynić – jakoś nie chcą nas zamykać. Ale p. Rajch bardzo. Bo popiera nas burmistrz?....

[majk-el]

Artykułu nie czytałem. Ale po poscie MałGośki można się pokusić o wniosek, że gazeta Kulisy Powiatu otarła się o dno dziennikarskie. Sądziłem, że to mądra gazeta - mądra gazeta powinna nagłośnić sprawę z perspektywy wołania o pomoc dla Schroniska a nie "jechania po nim jak po ślepym koniu".

MałGośka - nie znamy się osobiście ale pełne uznanie i szacunek dla Ciebie, dla tego co robisz. Mam nadzieje, że nowy burmistrz - jaki by nie był - będzie wspierał Schronisko!

[Gregg Sparrow]

Gośka a ja Cię znam (chociaż pewnie nie wiesz kim jestem)... i wiem że nie ciśniesz kitu. Wierzę w to co napisałaś. Może jakaś inna konkurencyjna gazeta zamieści sprostowanie.

Gośka a ja Cię znam (chociaż pewnie nie wiesz kim jestem)... i wiem że nie ciśniesz kitu. Wierzę w to co napisałaś. Może jakaś inna konkurencyjna gazeta zamieści sprostowanie.

[Blink]

MałGoska wszystko dokladnie opisala. Co moge dodac, z tego co wiem zalozenie w momencie powstawania tego artykulu bylo jedno, mamy afere - dowalimy UMiG i Burmistrzowi. Redakcja, tzn P. Joanna i P. Redaktor naczelny tego periodyku, wysmazyli w tym celu stronniczy art. w ktorym widac (a wlasciwie widza to ludzie ktorzy znaja realia dzialanosci schroniska w Polsce) ze nie mial on wcale na celu poprawe losu zwierzat. Przykre...

Czy tym artykulem cos zyskali (gazeta)? Chyba nie bo ludzie ktorzy nam pomagaja i sa zorientowani w sprawach schroniska wiedza jaka jest prawda i ze robione jest wszystko co w ramach tych skromnych srodkow jest mozliwe. Czy nagle, dzieki temu art. pojawią sie w magiczny sposob dodatkowe pieniadze na budowe nowoczesnego, spelniajacego standardy schroniska? Nie, niepojawią sie poniewaz w naszej gminie ich nie ma. Kto straci? Straca zwierzeta, zwierzeta w ktore w schronisku, moze i przepelnionym (chociaz chyba to lepsze niz błąkanie sie po ulicach gdzie latwo znalezc smierc pod kołami auta), znalazy bezpieczenstwo, pelna miche, ciepla bude i spokoj. Czego tam nie znalazły? To proste - wlasnego pana, domu, milosci, bo mając pod opieką 70 zwierzakow trudno im to zapewnic. Dlaczego stracą, bo byc moze ktos kto przeczyta to co zostalo napisane, kolejnym razem gdy bedze organizowana zbiorka zywnosci, kocy, czy wszystkiego tego czego brakuje, pomysli - Nie Warto! Bo w "Kulisach" napisali.

Kochani, przerażające dla mnie jest to z jaką latwoscia przyszlo Pani Redaktor i Panu Redaktorowi naczelnemu napisanie tego niesprawiedliwego i krzywdzacego artykułu. Dlaczego nie porozmawiali z MalGoska, nie poczytali forum naszego schroniska, ktore laczy ludzi z calej Polski, Europy. Ludzi ktorzy nam pomagają albo ktorzy mają psa, psy z naszego schroniska. Odpowiedz jest prosta bo to nie pasowalo do założeń. Powiem Wam jedno, krew mnie zalała w chwili kiedy przeczytałem ten art. bo wiedzialem jak bardzo krzywdzi on ludzi ktorzy oddali schronisku swoj czas, zaangazowanie i uczucia. Krew mnie zalała jak sobie uswiadomilem jak ten art. zrani Malgoske, ktora zarywa noce by szukac nowych domow naszym psiakom. Jak stara sie zeby kazdy trafil w odpowiedzialne rece, w ktorych psiak napewno nie zostanie juz skrzywdzony. Kazda taka adopcja kosztuje ją mase nerwów, czy aby ten czlowiek jest wlasciwy, czy ten dom jest bezpieczny. Z calą tą dzialanoscia wiaze sie tak wielka masa pracy, uczuc, nerwow, czasami łez, ze czasami mozna by pomyslec czy warto. Chyba warto, bo kiedy czyta sie o Dianie, slepym, starym psie, ktory jak sie wydawalo mial u nas w schronisku dozywocie, nagle dzieki poszukiwaniom, ogloszeniom zamieszczanymi przez MalGoske w internecie trafia do nowego domu w Zgierzu, gdzie otoczona miloscia, opieka staje sie pieknym kanapowym psiakiem to ta praca ma sens. Takich historii jest wiele, ale przeciez to nie wazne, bo to nie jest afera, ktora podniesie watpliwej ilosci naklad "Kulisów".

MałGoska wszystko dokladnie opisala. Co moge dodac, z tego co wiem zalozenie w momencie powstawania tego artykulu bylo jedno, mamy afere - dowalimy UMiG i Burmistrzowi. Redakcja, tzn P. Joanna i P. Redaktor naczelny tego periodyku, wysmazyli w tym celu stronniczy art. w ktorym widac (a wlasciwie widza to ludzie ktorzy znaja realia dzialanosci schroniska w Polsce) ze nie mial on wcale na celu poprawe losu zwierzat. Przykre...

Czy tym artykulem cos zyskali (gazeta)? Chyba nie bo ludzie ktorzy nam pomagaja i sa zorientowani w sprawach schroniska wiedza jaka jest prawda i ze robione jest wszystko co w ramach tych skromnych srodkow jest mozliwe. Czy nagle, dzieki temu art. pojawią sie w magiczny sposob dodatkowe pieniadze na budowe nowoczesnego, spelniajacego standardy schroniska? Nie, niepojawią sie poniewaz w naszej gminie ich nie ma. Kto straci? Straca zwierzeta, zwierzeta w ktore w schronisku, moze i przepelnionym (chociaz chyba to lepsze niz błąkanie sie po ulicach gdzie latwo znalezc smierc pod kołami auta), znalazy bezpieczenstwo, pelna miche, ciepla bude i spokoj. Czego tam nie znalazły? To proste - wlasnego pana, domu, milosci, bo mając pod opieką 70 zwierzakow trudno im to zapewnic. Dlaczego stracą, bo byc moze ktos kto przeczyta to co zostalo napisane, kolejnym razem gdy bedze organizowana zbiorka zywnosci, kocy, czy wszystkiego tego czego brakuje, pomysli - Nie Warto! Bo w "Kulisach" napisali.

Kochani, przerażające dla mnie jest to z jaką latwoscia przyszlo Pani Redaktor i Panu Redaktorowi naczelnemu napisanie tego niesprawiedliwego i krzywdzacego artykułu. Dlaczego nie porozmawiali z MalGoska, nie poczytali forum naszego schroniska, ktore laczy ludzi z calej Polski, Europy. Ludzi ktorzy nam pomagają albo ktorzy mają psa, psy z naszego schroniska. Odpowiedz jest prosta bo to nie pasowalo do założeń. Powiem Wam jedno, krew mnie zalała w chwili kiedy przeczytałem ten art. bo wiedzialem jak bardzo krzywdzi on ludzi ktorzy oddali schronisku swoj czas, zaangazowanie i uczucia. Krew mnie zalała jak sobie uswiadomilem jak ten art. zrani Malgoske, ktora zarywa noce by szukac nowych domow naszym psiakom. Jak stara sie zeby kazdy trafil w odpowiedzialne rece, w ktorych psiak napewno nie zostanie juz skrzywdzony. Kazda taka adopcja kosztuje ją mase nerwów, czy aby ten czlowiek jest wlasciwy, czy ten dom jest bezpieczny. Z calą tą dzialanoscia wiaze sie tak wielka masa pracy, uczuc, nerwow, czasami łez, ze czasami mozna by pomyslec czy warto. Chyba warto, bo kiedy czyta sie o Dianie, slepym, starym psie, ktory jak sie wydawalo mial u nas w schronisku dozywocie, nagle dzieki poszukiwaniom, ogloszeniom zamieszczanymi przez MalGoske w internecie trafia do nowego domu w Zgierzu, gdzie otoczona miloscia, opieka staje sie pieknym kanapowym psiakiem to ta praca ma sens. Takich historii jest wiele, ale przeciez to nie wazne, bo to nie jest afera, ktora podniesie watpliwej ilosci naklad "Kulisów".

[Jaro]

MałGośka i Blink, znam Was nie od dziś, u mnie macie pełne zaufanie i jednocześnie poparcie w tym co robicie.
Zapewniam Wszystkich, że nie znam drugiej takiej osoby jak Małgosia, zaangażowanej w swoją pracę.
Głowa do góry MałGosia, jestem przekonany, że wszystko się ułoży pomyślnie.

[Bzyku]

moi drodzy nie bierzcie tego wszystkiego tak do siebie , gazety szukają sensacji
Ktoś pewnie zobaczył jednego wychudzonego pieska i powiedział ocho... kolejny sensacyjny temat do brukowca
Ja wiem, że Wy chcecie jak najlepiej dla zwierzaków, szkoda tylko że jest tak mało dobrych ludzi
Jestem z Wami duchem

[MałGośka]

Kochani - dzięki za dobre słowa, za wiarę w nas i w nasze działania...

Taki artykuł potrafi podciąć skrzydła, oj potrafi...

P. Rajch na każdym kroku podczas naszej rozmowy podkreślał ile to osób zgłaszało im i w gminie jak strasznie się w schronisku dzieje, w dniu ukazania się artykułu do godziny 14-tej (bo o tej odbyło się nasze spotkanie) - zadzwoniło juz 40 osób uszczęśliwionych napisaniem całej prawdy.

I niby powinnam sobie darować przeżywanie tego tak emocjonalnie - ale jednak ileś osób w to uwierzy, ileś temu przyklaśnie... Mamy mieć w pierwszym tygodniu października zbiórkę darów i datków w Globi - i mogę się założyć, że naszym dzieciakom-wolontariuszom oberwie się nie raz od osób, które artykuł przeczytały i w niego uwierzyły...


Dla tych, którzy gazety nie widzieli - skan, troszkę niedokładny, ale trudno było się z tak dużym formatem na szybko uporać (za tydzień powinno to już być dostępne na ich stronie):

http://www.schronisko.wie...isy_powiatu.jpg

Kochani - dzięki za dobre słowa, za wiarę w nas i w nasze działania...

Taki artykuł potrafi podciąć skrzydła, oj potrafi...

P. Rajch na każdym kroku podczas naszej rozmowy podkreślał ile to osób zgłaszało im i w gminie jak strasznie się w schronisku dzieje, w dniu ukazania się artykułu do godziny 14-tej (bo o tej odbyło się nasze spotkanie) - zadzwoniło juz 40 osób uszczęśliwionych napisaniem całej prawdy.

I niby powinnam sobie darować przeżywanie tego tak emocjonalnie - ale jednak ileś osób w to uwierzy, ileś temu przyklaśnie... Mamy mieć w pierwszym tygodniu października zbiórkę darów i datków w Globi - i mogę się założyć, że naszym dzieciakom-wolontariuszom oberwie się nie raz od osób, które artykuł przeczytały i w niego uwierzyły...


Dla tych, którzy gazety nie widzieli - skan, troszkę niedokładny, ale trudno było się z tak dużym formatem na szybko uporać (za tydzień powinno to już być dostępne na ich stronie):

http://www.schronisko.wie...isy_powiatu.jpg

[komuna]

Kulisy Powiatu - prawie gazeta. Prawie robi duża różnicę..........

Kulisy Powiatu - prawie gazeta. Prawie robi duża różnicę..........

[tONic]

Pełny szacunek dla MałGośki i Blinka oraz wszystkich zaangażowanych w funkcjonowanie schroniska... na przestrzeni lat wielokrotnie miałem okazję widzieć zmiany dokonywane przez obecną ekipę schroniska - i tym, którzy nie są świadomi potwierdzę (obiektywnie - jako osoba nie związana z żadną ze stron), że w swoim poście MałGośka słusznie określiła, iż to co jest teraz, to "niebo do ziemi" w stosunku do tego co tam zastali... sam mam na co dzień do czynienia z trzema psami i wiem ile wysiłku trzeba włożyć w ich utrzymanie... ale komuś, kto być może nie ma zwierzaka w domu ciężko to zrozumieć... a może ma ale się nim w ogóle nie opiekuje?
wyroków stawiać jednak nie będę, bo pewności nie mam... być może to różni mnie od innych, że nie foruje wyrokami i oskarżeniami tylko na podstawie usłyszanych sensacji... by o czymś mówić, sprawę trzeba znać z każdej strony...

[Bzyku]

[tONic]

Bzyku - ale ja właśnie o tym napisałem... cudzysłów świadczy o ironicznym podtekście owej "prawdy", o której często w gazetach można przeczytać... nie wszystkich, ale części z pewnością...

[MałGośka]

Jeszcze razdziękuję Wam za całe to wsparcie jakie nam/mnie ofiarujecie To naprawdę jest ważne.


Właśnie wysłałam list polecony do redakcji Kulis:

Cytat:

Zgodnie z art.31 oraz 32 rozdz. 5 ustawy o prawie prasowym proszę o umieszczenie na łamach gazety „Kulisy powiatu” załączonego sprostowania. Małgorzata Grabowska Do wiadomości: - Burmistrz UM Wieluń - Naczelnik Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej UM Wieluń

Oto treść sprostowania:

Cytat:

Chyba każdy, kto czytał artykuł autorstwa Joanny Subczyńskiej p.t. „Brudna sfora czworonogów” oraz tekst Sławomira Rajcha „Od naczelnego: Przerażający widok schroniska” zamieszczone w nr 34 „Kulis Powiatu” z 26 września 2006 r., z przerażeniem załamał ręce. Trudno osobie wrażliwej pogodzić się z losem krzywdzonych zwierząt, a przeciętnemu podatnikowi – z marnotrawieniem gminnych pieniędzy. Gdy trzy lata temu pomagałam Ewie Kulik w przejęciu schroniska, później w walce z trudami codzienności, w tworzeniu Fundacji – nie przyszło mi do głowy, że nasza praca zostanie podsumowana słowami „Oświęcim w schronisku”… W pierwszym odruchu miałam nie reagować – w końcu osobom tworzącym redakcję chodzi właśnie o zrobienie szumu wokół czegokolwiek, o większą poczytność. Jednak tym, którzy poczuli się zaniepokojeni losem naszych podopiecznych winna jestem choć krótkie wyjaśnienie. Trudno jednak w paru zdaniach ukazać w pełni skalę problemu bezdomności zwierząt, opisać ogrom trudności z jakimi borykają się polskie schroniska. Z tego też powodu, podczas spotkania po ukazaniu się artykułu, zaproponowałam p. Rajchowi, by w ramach poznania sprawy „od podszewki” popracował u nas dwa-trzy dni, jako wolontariusz. To i tak zdecydowanie za mało, by dowiedzieć się wszystkiego – ale codzienne zmaganie się z naszymi kłopotami potrafi zmienić diametralnie punkt widzenia. Jednak redaktor naczelny nawet nie wziął tej propozycji pod uwagę, przyjmując relacje osób trzecich za niepodważalne fakty. Oskarżenia jakie wysuwa nasza była pracownica są kłamliwe i tym bardziej bolesne, iż sama najlepiej wiedziała jak trudna jest codzienność w schronisku. Czemu tak postąpiła – nie mam pojęcia. Powodem jej zwolnienia było wcześniejsze przekroczenie swoich uprawnień i nie było to „niezgodne z przepisami” jak napisała p. Subczyńska. Wydawałoby się jednak, że w ramach obowiązków dziennikarza leży poznanie całej prawdy o problemie. Choć jestem w zarządzie Fundacji „Zwierzyniec” prowadzącej nasze gminne schronisko – nikt do mnie się nie zgłosił, ani zimą, ani obecnie, z prośbą o rozwianie jakichkolwiek wątpliwości. Namiary na mnie podane są na stronie schroniska, bardzo łatwo je znaleźć – a p. Rajch ją ponoć gruntownie przejrzał przed opisaniem „schroniskowej afery”. P. Subczyńska umówiła się na rozmowę z p. Krystyną, będącą w tej chwili pełnomocnikiem kierownika schroniska. Spotkanie przebiegło w miłej atmosferze i nawet przez chwilę nie wróżyło, że efektem nie będzie spodziewany przez nas apel o pomoc, opis naszych potrzeb i problemów czy zaprezentowanie psów, by zachęcić mieszkańców powiatu do ich adopcji – tylko pełen sensacji stek kłamstw. Nie mogę się nie zgodzić z tym, że istnienie schroniska wiąże się z hałasem czy z brzydkim zapachem – ale nie zniweluje tego nawet ciągłe sprzątanie. Tak – faktem jest zły stan kojców, problemy z instalacją kanalizacyjną, przepełnieniem schroniska, co za tym idzie – psimi awanturami, czasami nawet zagryzieniami. Walczymy jednak z tym wszystkim, jak większość polskich schronisk, na miarę naszych możliwości i realiów. Praca, która wiąże się z opieką nad 50, a czasami nawet ponad 70 zwierzakami, przy 31 pojedynczych kojcach, jest nie tylko bardzo ciężka, ale i mozolna. Do tego mogłaby trwać 24 godziny na dobę, każdego dnia w roku. Nikt jednak nie chce pracować tak ciężko zupełnie charytatywnie, a pieniądze, które możemy zaoferować pracownikowi są minimalne. Zupełnym rozminięcie się z prawdą jest oskarżenie nas o zaniedbania wobec naszych podopiecznych. Choć oczywistym jest, że schronisko nigdy nie zastąpi psu własnego domu, nasze zwierzęta nigdy nie były głodne – wprost przeciwnie, czasami są nawet przejedzone. Mimo braku czasu – są wyprowadzane na spacery, najczęściej przez garstkę wspaniałych wolontariuszy. W większości polskich schronisk psy nigdy nie opuszczają swojego kojca. Może się zdarzyć, że pies jest wychudzony – bo do nas dopiero trafił, bo trawi go choroba (ale gdy to zauważymy zaraz bierzemy takiego delikwenta „na warsztat” i w miarę naszych możliwości leczymy), bo jest przerażony i zestresowany, nie chce jeść. Staramy się z wszystkich sił walczyć o każde psie życie. Dla redaktora naczelnego sprawa jest jasna – skoro nie radzimy sobie zupełnie z prowadzeniem schroniska, bo tak dla niego wygląda nasza codzienna batalia o lepszy los bezdomnych zwierzaków, schronisko powinno zostać zamknięte. Przedstawienie naszych posunięć jako beztroskiej zabawy na własnym podwórku, opis marnotrawienia pieniędzy wieluńskiego społeczeństwa bez niczyjej kontroli ma chyba właśnie do tego doprowadzić. Jednak dotacja, którą otrzymujemy z gminy, jest przeznaczana na konkretne, skrupulatnie udokumentowywane przez nas wydatki. Jeśli przeznaczylibyśmy ją na inny niż wymieniony w umowie z gminą cel – musielibyśmy te pieniądze zwrócić. Wypełniamy liczne sprawozdania, poddawani jesteśmy kontrolom z różnorakich urzędów, poczynając od naszej gminy, a na wojewódzkim inspektoracie weterynaryjnym kończąc. I osoby władne by to czynić – jakoś nie chcą nas zamykać, a raczej doradzają jak radzić sobie z problemami. By sprawdzić czy faktycznie szastamy gminnymi pieniędzmi bez opamiętania wystarczy podzielić kwotę 50 tys. zł dotacji na 12 m-cy – co daje 4167 zł na miesiąc, od tego odjąć 1,5 tys .zł m-cznie na opłacenie opieki weterynaryjnej. Mamy wtedy 2667 zł. Teraz z tej kwoty trzeba opłacić dwóch fizycznych pracowników - łączna kwota, z ZUSem, to ponad 1700 zł, przy najniższych wypłatach. Pozostaje kwota ok. 900 zł na wyżywienie psów, media, różne naprawy, dodatkowe leczenie psów. A gdzie choćby sterylizacje, by zmniejszyć populację bezdomnych zwierząt? Czy to nadal wydaje się tak wielką kwotą? Na wszystkie inne wydatki, które pojawiają się przy prowadzeniu schroniska, musimy sami znaleźć pieniądze. Ponieważ nawet po pobieżnym przeliczeniu kwoty dotacji na ilość dni w roku i liczbę psów, którymi przychodzi nam się zajmować, łatwo zorientować się, że bez wsparcia ludzi o wielkich sercach nie byłoby możliwe prowadzenie placówki tego typu – nasuwa się pytanie: skoro na naszym koncie pojawiają się darowizny, czemu nikt do tej pory nie zarzucił nam złego gospodarowania tymi środkami, co więcej – czemu dalej ludzie nam ufają i w nas inwestują swój czas i pieniądze? Ani p. Subczyńska, ani p. Rajch nie byli na terenie samego schroniska, nie przytulali naszych podopiecznych, nie interesowali się losem konkretnych psów – w przeciwieństwie do naszych przyjaciół nie tylko z Wielunia, ale z całej Polski, a nawet Europy. Te osoby również nas odwiedzają, przywożą dary, rozmawiają z nami, pomagają nie tylko materialnie, ale i niesamowicie wspierają. To nie są jednostki, przez te prawie już trzy lata od momentu przejęcia schroniska pomogły nam setki osób, tysiące natomiast nas znają. Nie rozumiem czemu np. ogólnopolski tygodnik „Naj”, którego redaktorzy odwiedzili nas parokrotnie, poświęcił nam na swych łamach sporo uwagi. Przecież nawet gdybyśmy przed ich wizytą dokładnie wysprzątali całe schronisko, co sugerował mi p. Rajch tłumacząc fakt umieszczenia zdjęć zrobionych bez naszej wiedzy – nie da się w trzy dni zagłodzonych, wg redakcji Kulis, zwierząt podtuczyć i poprawić ich stan zdrowia. Dzięki wielu artykułom w „Naj” o naszej pracy i naszych podopiecznych, poznało nas jeszcze więcej osób z całego kraju. Nie wiem czy moje słowa przekonają kogoś do zaufania nam, jednak żywię nadzieję, że zasieją choć ziarno wątpliwości w profesjonalizm redaktorów „Kulis Powiatu”. Nie sztuką jest napisać cokolwiek, sztuką jest zrobić to uczciwie i nie krzywdząc niewinnych w tym przypadku zwierząt. W pierwszym tygodniu października, jak co roku, nasi wolontariusze będą zbierać datki i dary w jednym z wieluńskich marketów. Ilu z Państwa zawaha się teraz przed oddaniem w nasze ręce torebki ryżu, czy wrzuceniu złotówki do puszki – bo przecież „w Kulisach napisali”? Czy efektem artykułu nie będzie mniejsza ilość adopcji? Jak trudno o dobre, nowe domy dla naszych psów – wie tylko ten, kto próbował nam w ich znalezieniu pomóc. Wszystkich Państwa chcących dokładnie zapoznać się z realiami naszego schroniska zapraszam serdecznie do odwiedzin i bezpośredniej z nami rozmowy. Zapraszam także na nasze internetowe forum: http://www.wielun.fora.pl/viewtopic.php?t=430 – tu toczy się dyskusja na temat artykułu, który „popełnili” redaktorzy Kulis, tam też podanych jest więcej faktów. Temat zaistniał również na forum wieluńskim: http://wielun.biz/viewtopic.php?p=25532 MałGośka ___________________________ Małgorzata Grabowska Schronisko dla zwierząt w Wieluniu Fundacja Zwierzyniec www.schronisko.wielun.pl

Jeszcze razdziękuję Wam za całe to wsparcie jakie nam/mnie ofiarujecie To naprawdę jest ważne.


Właśnie wysłałam list polecony do redakcji Kulis:

Cytat:

Zgodnie z art.31 oraz 32 rozdz. 5 ustawy o prawie prasowym proszę o umieszczenie na łamach gazety „Kulisy powiatu” załączonego sprostowania. Małgorzata Grabowska Do wiadomości: - Burmistrz UM Wieluń - Naczelnik Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej UM Wieluń

Oto treść sprostowania:

Cytat:

Chyba każdy, kto czytał artykuł autorstwa Joanny Subczyńskiej p.t. „Brudna sfora czworonogów” oraz tekst Sławomira Rajcha „Od naczelnego: Przerażający widok schroniska” zamieszczone w nr 34 „Kulis Powiatu” z 26 września 2006 r., z przerażeniem załamał ręce. Trudno osobie wrażliwej pogodzić się z losem krzywdzonych zwierząt, a przeciętnemu podatnikowi – z marnotrawieniem gminnych pieniędzy. Gdy trzy lata temu pomagałam Ewie Kulik w przejęciu schroniska, później w walce z trudami codzienności, w tworzeniu Fundacji – nie przyszło mi do głowy, że nasza praca zostanie podsumowana słowami „Oświęcim w schronisku”… W pierwszym odruchu miałam nie reagować – w końcu osobom tworzącym redakcję chodzi właśnie o zrobienie szumu wokół czegokolwiek, o większą poczytność. Jednak tym, którzy poczuli się zaniepokojeni losem naszych podopiecznych winna jestem choć krótkie wyjaśnienie. Trudno jednak w paru zdaniach ukazać w pełni skalę problemu bezdomności zwierząt, opisać ogrom trudności z jakimi borykają się polskie schroniska. Z tego też powodu, podczas spotkania po ukazaniu się artykułu, zaproponowałam p. Rajchowi, by w ramach poznania sprawy „od podszewki” popracował u nas dwa-trzy dni, jako wolontariusz. To i tak zdecydowanie za mało, by dowiedzieć się wszystkiego – ale codzienne zmaganie się z naszymi kłopotami potrafi zmienić diametralnie punkt widzenia. Jednak redaktor naczelny nawet nie wziął tej propozycji pod uwagę, przyjmując relacje osób trzecich za niepodważalne fakty. Oskarżenia jakie wysuwa nasza była pracownica są kłamliwe i tym bardziej bolesne, iż sama najlepiej wiedziała jak trudna jest codzienność w schronisku. Czemu tak postąpiła – nie mam pojęcia. Powodem jej zwolnienia było wcześniejsze przekroczenie swoich uprawnień i nie było to „niezgodne z przepisami” jak napisała p. Subczyńska. Wydawałoby się jednak, że w ramach obowiązków dziennikarza leży poznanie całej prawdy o problemie. Choć jestem w zarządzie Fundacji „Zwierzyniec” prowadzącej nasze gminne schronisko – nikt do mnie się nie zgłosił, ani zimą, ani obecnie, z prośbą o rozwianie jakichkolwiek wątpliwości. Namiary na mnie podane są na stronie schroniska, bardzo łatwo je znaleźć – a p. Rajch ją ponoć gruntownie przejrzał przed opisaniem „schroniskowej afery”. P. Subczyńska umówiła się na rozmowę z p. Krystyną, będącą w tej chwili pełnomocnikiem kierownika schroniska. Spotkanie przebiegło w miłej atmosferze i nawet przez chwilę nie wróżyło, że efektem nie będzie spodziewany przez nas apel o pomoc, opis naszych potrzeb i problemów czy zaprezentowanie psów, by zachęcić mieszkańców powiatu do ich adopcji – tylko pełen sensacji stek kłamstw. Nie mogę się nie zgodzić z tym, że istnienie schroniska wiąże się z hałasem czy z brzydkim zapachem – ale nie zniweluje tego nawet ciągłe sprzątanie. Tak – faktem jest zły stan kojców, problemy z instalacją kanalizacyjną, przepełnieniem schroniska, co za tym idzie – psimi awanturami, czasami nawet zagryzieniami. Walczymy jednak z tym wszystkim, jak większość polskich schronisk, na miarę naszych możliwości i realiów. Praca, która wiąże się z opieką nad 50, a czasami nawet ponad 70 zwierzakami, przy 31 pojedynczych kojcach, jest nie tylko bardzo ciężka, ale i mozolna. Do tego mogłaby trwać 24 godziny na dobę, każdego dnia w roku. Nikt jednak nie chce pracować tak ciężko zupełnie charytatywnie, a pieniądze, które możemy zaoferować pracownikowi są minimalne. Zupełnym rozminięcie się z prawdą jest oskarżenie nas o zaniedbania wobec naszych podopiecznych. Choć oczywistym jest, że schronisko nigdy nie zastąpi psu własnego domu, nasze zwierzęta nigdy nie były głodne – wprost przeciwnie, czasami są nawet przejedzone. Mimo braku czasu – są wyprowadzane na spacery, najczęściej przez garstkę wspaniałych wolontariuszy. W większości polskich schronisk psy nigdy nie opuszczają swojego kojca. Może się zdarzyć, że pies jest wychudzony – bo do nas dopiero trafił, bo trawi go choroba (ale gdy to zauważymy zaraz bierzemy takiego delikwenta „na warsztat” i w miarę naszych możliwości leczymy), bo jest przerażony i zestresowany, nie chce jeść. Staramy się z wszystkich sił walczyć o każde psie życie. Dla redaktora naczelnego sprawa jest jasna – skoro nie radzimy sobie zupełnie z prowadzeniem schroniska, bo tak dla niego wygląda nasza codzienna batalia o lepszy los bezdomnych zwierzaków, schronisko powinno zostać zamknięte. Przedstawienie naszych posunięć jako beztroskiej zabawy na własnym podwórku, opis marnotrawienia pieniędzy wieluńskiego społeczeństwa bez niczyjej kontroli ma chyba właśnie do tego doprowadzić. Jednak dotacja, którą otrzymujemy z gminy, jest przeznaczana na konkretne, skrupulatnie udokumentowywane przez nas wydatki. Jeśli przeznaczylibyśmy ją na inny niż wymieniony w umowie z gminą cel – musielibyśmy te pieniądze zwrócić. Wypełniamy liczne sprawozdania, poddawani jesteśmy kontrolom z różnorakich urzędów, poczynając od naszej gminy, a na wojewódzkim inspektoracie weterynaryjnym kończąc. I osoby władne by to czynić – jakoś nie chcą nas zamykać, a raczej doradzają jak radzić sobie z problemami. By sprawdzić czy faktycznie szastamy gminnymi pieniędzmi bez opamiętania wystarczy podzielić kwotę 50 tys. zł dotacji na 12 m-cy – co daje 4167 zł na miesiąc, od tego odjąć 1,5 tys .zł m-cznie na opłacenie opieki weterynaryjnej. Mamy wtedy 2667 zł. Teraz z tej kwoty trzeba opłacić dwóch fizycznych pracowników - łączna kwota, z ZUSem, to ponad 1700 zł, przy najniższych wypłatach. Pozostaje kwota ok. 900 zł na wyżywienie psów, media, różne naprawy, dodatkowe leczenie psów. A gdzie choćby sterylizacje, by zmniejszyć populację bezdomnych zwierząt? Czy to nadal wydaje się tak wielką kwotą? Na wszystkie inne wydatki, które pojawiają się przy prowadzeniu schroniska, musimy sami znaleźć pieniądze. Ponieważ nawet po pobieżnym przeliczeniu kwoty dotacji na ilość dni w roku i liczbę psów, którymi przychodzi nam się zajmować, łatwo zorientować się, że bez wsparcia ludzi o wielkich sercach nie byłoby możliwe prowadzenie placówki tego typu – nasuwa się pytanie: skoro na naszym koncie pojawiają się darowizny, czemu nikt do tej pory nie zarzucił nam złego gospodarowania tymi środkami, co więcej – czemu dalej ludzie nam ufają i w nas inwestują swój czas i pieniądze? Ani p. Subczyńska, ani p. Rajch nie byli na terenie samego schroniska, nie przytulali naszych podopiecznych, nie interesowali się losem konkretnych psów – w przeciwieństwie do naszych przyjaciół nie tylko z Wielunia, ale z całej Polski, a nawet Europy. Te osoby również nas odwiedzają, przywożą dary, rozmawiają z nami, pomagają nie tylko materialnie, ale i niesamowicie wspierają. To nie są jednostki, przez te prawie już trzy lata od momentu przejęcia schroniska pomogły nam setki osób, tysiące natomiast nas znają. Nie rozumiem czemu np. ogólnopolski tygodnik „Naj”, którego redaktorzy odwiedzili nas parokrotnie, poświęcił nam na swych łamach sporo uwagi. Przecież nawet gdybyśmy przed ich wizytą dokładnie wysprzątali całe schronisko, co sugerował mi p. Rajch tłumacząc fakt umieszczenia zdjęć zrobionych bez naszej wiedzy – nie da się w trzy dni zagłodzonych, wg redakcji Kulis, zwierząt podtuczyć i poprawić ich stan zdrowia. Dzięki wielu artykułom w „Naj” o naszej pracy i naszych podopiecznych, poznało nas jeszcze więcej osób z całego kraju. Nie wiem czy moje słowa przekonają kogoś do zaufania nam, jednak żywię nadzieję, że zasieją choć ziarno wątpliwości w profesjonalizm redaktorów „Kulis Powiatu”. Nie sztuką jest napisać cokolwiek, sztuką jest zrobić to uczciwie i nie krzywdząc niewinnych w tym przypadku zwierząt. W pierwszym tygodniu października, jak co roku, nasi wolontariusze będą zbierać datki i dary w jednym z wieluńskich marketów. Ilu z Państwa zawaha się teraz przed oddaniem w nasze ręce torebki ryżu, czy wrzuceniu złotówki do puszki – bo przecież „w Kulisach napisali”? Czy efektem artykułu nie będzie mniejsza ilość adopcji? Jak trudno o dobre, nowe domy dla naszych psów – wie tylko ten, kto próbował nam w ich znalezieniu pomóc. Wszystkich Państwa chcących dokładnie zapoznać się z realiami naszego schroniska zapraszam serdecznie do odwiedzin i bezpośredniej z nami rozmowy. Zapraszam także na nasze internetowe forum: http://www.wielun.fora.pl/viewtopic.php?t=430 – tu toczy się dyskusja na temat artykułu, który „popełnili” redaktorzy Kulis, tam też podanych jest więcej faktów. Temat zaistniał również na forum wieluńskim: http://wielun.biz/viewtopic.php?p=25532 MałGośka ___________________________ Małgorzata Grabowska Schronisko dla zwierząt w Wieluniu Fundacja Zwierzyniec www.schronisko.wielun.pl