Wieluń - forum, informacje, ogłoszenia

[mario's]

Największe muzeum świata ma jeden cel: zaszokować świat rekordową liczbą zwiedzających. Ma ich być osiem milionów rocznie. O powstającym właśnie w Egipcie Wielkim Muzeum, upragnionej inwestycji władz tego kraju, mówi się w samych superlatywach.
Będzie największym muzeum świata, wyposażonym w najpiękniejsze i najstarsze zabytki dziejów ludzkości. Gigant stanie w miejscu wyjątkowym – naprzeciwko piramidy w Gizie, jedynym ocalałym spośród siedmiu cudów świata.
Cały obiekt to pięćdziesiąt hektarów terenu – ponad 100 tysięcy eksponatów zwiezionych ze wszystkich stron Egiptu, w tym kompletna świątynia i słynny skarb Tutenchamona, supernowoczesne wyposażenie, ogrody, księgarnie, sklepy, luksusowe restauracje... Znajdzie się w nim także największe i najnowocześniejsze centrum archeologiczne. Znając te ambicje i patrząc na kilka dźwigów pracujących dziś na placu budowy, trudno uwierzyć, że Wielkie Muzeum ma zainaugurować swoją działalność już w lipcu 2011 roku.

Mohamed Ghoneim, odpowiedzialny za realizację projektu, siedzi za stołem obłożony papierami z wykresami pokazującymi kolejne fazy koncepcji, budowy i wykończenia muzeum. Z satysfakcją w głosie zapewnia, że "najgorsze już za nami". W czerwcu 2006 roku Japan Bank for International Cooperation (JBIC) zdecydował się przekazać 300 milionów dolarów, z 550 milionów stanowiących szacunkowy koszt przedsięwzięcia, w postaci korzystnie oprocentowanej pożyczki na trzydzieści lat. – Nie napraszaliśmy się – uściśla Ghoneim – Sami do nas przyszli. Dwa lata zajęło im studiowanie dokumentów. Rezultat: największa pożyczka, jakiej Japonia użyczyła kiedykolwiek krajom Bliskiego Wschodu!

Sto milionów dolarów wyłoży też Naczelna Rada Egipska do spraw Zabytków. Zaś jeśli chodzi o zdobycie pozostałych 150 milionów, zajmuje się tym Nora Ebeid, dyrektorka ds. administracyjnych i finansowych Wielkiego Muzeum, która próbuje wydobyć pieniądze od banków, różnego rodzaju instytucji i od bogaczy z całego świata. – Sceptycy usiłują zepsuć nam humor. Ale miny im zrzedną, gdy muzeum otworzy swe podwoje – odgraża się Ghoneim – I zobaczycie, że otworzy je na czas.

A sceptyków było całe mnóstwo. Nawet po ogłoszeniu, że Japończycy zdecydowali się współfinansować przedsięwzięcie, wciąż trochę ich pozostało. Zwracają uwagę na przeszkody administracyjne, na kłótnie między inwestorami, a przede wszystkim na trudności techniczne.

Zanim 4 lutego 2002 roku prezydent Egiptu Hosni Mubarak położył kamień węgielny pod budowę, która zgodnie z przewidywaniami ma się rozpocząć w kwietniu 2008 roku, muzeum miało już swoją historię. Jego idea zrodziła się ponad piętnaście lat temu w głowie egipskiego ministra kultury Faruka Hosni w czasie jego wizyty w Paryżu. Pomysł natychmiast wzbudził entuzjazm urzędników państwowych. W 1992 roku projekt został oficjalnie zatwierdzony prezydenckim dekretem. W 1999 powierzono włoskim specjalistom zbadanie, czy jest on wykonalny, zaś trzy lata później rozpisano wielki konkurs architektoniczny, zorganizowany pod auspicjami UNESCO.
Hasłem przewodnim konkursu było: "Brama do przeszłości, most ku przyszłości, symbol wieczności". Napłynęło 1557 projektów z 83 krajów. Członkowie jury mogli wybierać między wieloma niezwykłymi pomysłami, od futurystycznej konstrukcji przywodzącej na myśl statek kosmiczny po bardziej przystający do kontekstu kształt piramidy. 8 czerwca 2003 roku główną nagrodę, premiowaną 250 tysiącami dolarów odebrał z rąk pierwszej damy Egiptu, Suzanne Mubarak, Peng Shifu, 37-letni architekt z Irlandii, pochodzenia chińskiego, urodzony w Nowym Jorku
Przedstawiciele rządu, architekci, archeolodzy i muzeolodzy byli zgodni, że największym atutem tego projektu jest "świetlista" fasada – mur długi na 800 metrów i wysoki na 40, cały z alabastru, kamienia o ciepłej barwie, półprzezroczystego, chętnie wykorzystywanego w rzemiośle południowego Egiptu.

Za to dla Jasera Mansura, koordynatora technicznego komitetu muzeum, profesora architektury w uniwersytecie w Aďn Chams, to dopiero zapowiedź problemów. – Ta alabastrowa fasada... – wzdycha. – Pustynny klimat nie jest łagodny, a alabaster, choć bardzo piękny, jest nietrwały. Egipskie kopalnie nie dostarczą go ani w odpowiedniej ilości, ani jakości. Więc z Hiszpanii, Turcji, Iranu, Włoch przywozimy próbki, które następnie poddajemy testom na odporność.

Jednak nie same problemy estetyczne są najważniejsze w kraju, który pamięta wiele zamachów w miejscach tłumnie odwiedzanych przez turystów. – Ze względów bezpieczeństwa główne wejście musi znaleźć się co najmniej osiemdziesiąt metrów od drogi, by uniknąć bomb-pułapek umieszczonych w samochodach – mówi Mansur – Jeszcze inna sprawa dotyczy ośrodka archeologicznego. Opracowaliśmy jego plany w roku 2003. Wtedy właśnie była druga wojna w Zatoce Perskiej, w czasie której muzeum archeologiczne w Bagdadzie zostało totalnie splądrowane. Zaczęliśmy się zastanawiać: "A jeśli coś podobnego wydarzy się tu, w Egipcie?" Poprosiliśmy brytyjskich specjalistów ds. obronności o konsultację w kwestii bezpieczeństwa. Nasze centrum archeologiczne zostało zaplanowane jako podziemny schron. Podsumowując – muzeum będzie tak wielkie jak lotnisko, skonstruowane w taki sposób, aby żaden samolot nie mógł się tu rozbić.

Jednak największym wyzwaniem będzie przetransportowanie 100 tysięcy eksponatów. Wszystkie dzieła trzeba dowieźć fatalnymi egipskimi drogami. Operacja dostarczenia zaledwie połowy eksponatów ma odbyć się w 54 etapach, w ciągu trzech lat, poczynając od końca roku 2007.
Egipt

Reportaże





Reportaże




• Zaszokować świat

• Barwy w błękicie

• Powrót do Laguny Zielonego Żółwia

• Egipska "czterdziestka czwórka"

• Egipt - Pustynnym traktem

• Egipt – kraj w którym słońce jest źródłem życia i radości

• Partyjka szachów z mistrzem

• Wigilia w Egipcie







Zaszokować świat

Cécile Hennion



...ciąg dalszy


Jednak największym wyzwaniem będzie przetransportowanie 100 tysięcy eksponatów. Wszystkie dzieła trzeba dowieźć fatalnymi egipskimi drogami. Operacja dostarczenia zaledwie połowy eksponatów ma odbyć się w 54 etapach, w ciągu trzech lat, poczynając od końca roku 2007.



Egypt Tourism




– Będzie to największy w dziejach ludzkości transport zabytków – podkreśla profesor. Na samą myśl o tym może oblać człowieka zimy pot. Niektóre eksponaty są bardzo delikatne, starożytne przedmioty z drewna, z płatków złota... Wszystkie niezwykle cenne. – Nie chcemy robić tego sami. Egiptowi brakuje doświadczenia w tego typu przedsięwzięciach. Będziemy potrzebowali tęgich głów z całego świata.

Wskazuje widoczny z okna jego biura posąg Ramzesa II, okolony rusztowaniami. Ten kamienny kolos, przez długi czas uwięziony na przecięciu dróg naprzeciwko dworca centralnego w Kairze, został wreszcie uwolniony od ulicznego dymu i pochodzących od metra wibracji. W niedalekiej przyszłości ma stanąć na środku głównego holu Wielkiego Muzeum. – Jego przeniesienie było przewidziane na grudzień 2004 roku, ale udało się to zrobić dopiero z końcem sierpnia 2006. Kosztowało nas to prawie milion dolarów. Najmniejszy wstrząs mógł spowodować, że rozpadłby się na kawałki – tłumaczy naukowiec. – Specjalna komisja spędziła cały rok na obmyślaniu sposobu przemieszczenia posągu. Trzeba było pokonać zaledwie pięć kilometrów. Ale wiecie, jak wyglądają drogi w Egipcie: korki, wyboje, dziury... Zdecydowaliśmy się zrobić to o północy, gdy w Kairze ruch uliczny zaczyna zamierać. Na nic się to zdało – przez osiem godzin, bo tyle trwało przewiezienie posągu, ludzie całym tłumem szli za nim na piechotę, płacząc, jakby odprowadzali na cmentarz własnego ojca – opowiada.

Jakie metody zastosować, by rozebrać i na nowo złożyć ruiny liczące wiele tysięcy lat? Jak zabezpieczyć skarby Tutenchamona? Jak przewieźć "łódź Cheopsa", wykonaną z drewna i długą na 40 metrów? – Przez to wszystko nie mogę spać – wyznaje profesor Mansur. A przygoda z Wielkim Muzeum w Egipcie dopiero się zaczyna
źródło: Le Monde