Wieluń - forum, informacje, ogłoszenia

[miko 005]

Z racji tych dwóch specyficznych dni, jakimi są 1 i 2 listopada, chcę wkleić coś co może trochę wprawić nas w chwilę zadumy.

Cytat:

Wielki temat "tabu": Śmierć Unikanie racjonalnego myślenia o własnej śmierci skutkuje tym, że reaguje się na nią wyłącznie lękiem - powiedziała psycholog dr hab. Iwona Niewiadomska z Katedry Psychoprofilaktyki Społecznej KUL. Istotą dojrzałego stosunku do śmierci - mówiła psycholog - jest uświadomienie sobie faktu, że jest ona nieodzownym elementem natury ludzkiej. - Od najdawniejszych czasów człowiek zastanawiał się nad wyjaśnieniem tego zjawiska i choć do tej pory nie uzyskał odpowiedzi na stawiane pytania, to ważna jest już sama refleksja nad sensem przemijania ludzkiej egzystencji - zaznaczyła Niewiadomska. Jak zauważyła, "w naszej kulturze śmierć stanowi temat swoistego "tabu" i dotyczy to zarówno zachowań społecznych, jak i funkcjonowania jednostek". - Wynika to z tego, że kultura, w której żyjemy, jest zorientowana na młodość, dążenie do szczęścia jako głównej filozofii życiowej, na naukowe wyjaśnianie zachodzących zjawisk, konsumpcję i ateizację - tłumaczyła psycholog. Wiele zachowań społecznych - jej zdaniem - wskazuje na powszechną niechęć do kontaktowania się z osobami i sytuacjami wiążącymi się z śmiercią. - Ten społeczny fakt potwierdza np. "wyrywanie" umierających z ich naturalnego środowiska życia poprzez umieszczanie ich w szpitalach czy domach opieki, co prowadzi do zmniejszenia uczestnictwa rodziny, sąsiadów i szerszego otoczenia społecznego w procesie umierania - mówiła psycholog. To, że wobec śmierci przejawia się negatywne emocje - w postaci przygnębienia lub lęku, a także bezradność i zubożenie zachowań towarzyszących żałobie, wynika - jej zdaniem - z braku wiedzy na temat śmierci i niechęci do jej zdobywania. - Badania wskazują, że najczęstszą reakcją rodziców na pytania dzieci o zjawisko śmierci jest albo gwałtowane uchylanie się od odpowiedzi, albo niechętne milczenie. Takie zachowania rodziców mogą nie tylko hamować otwarte zainteresowanie problemem śmierci w życiu dorosłym, ale także myślenie o niej - powiedziała Niewiadomska. Jak podkreśliła, unikanie problemów dotyczących śmierci nie tylko nie redukuje lęku przed kresem życia, ale przeciwnie - prowadzi do jego nasilenia. - Mentalność wypierająca zjawisko śmierci jest również ściśle związana z postępującym procesem ateizacji społeczeństwa. Badania wskazują na to, że ludzie wierzący i praktykujący wykazują niższy poziom lęku wobec kruchości ludzkiego życia - powiedziała psycholog. - Dlaczego wiara ma tak istotne znaczenie dla stosunku wobec śmierci? Moment konania dla wierzącego stanowi przejście do nowego życia, natomiast dla osoby niewierzącej agonia oznacza kres, uzasadniający bezsensowność, tragizm i absurdalność egzystencji istoty ludzkiej - tłumaczyła. Dzień Wszystkich Świętych, a także Dzień Zaduszny jest okazją do tego, żeby myśleć o śmierci jako o najważniejszym czasie naszego życia. - Zaduma nad tajemnicą życia i śmierci, towarzyszenie umierającym, wspólnotowe celebrowanie żałoby, pamięć o tych, co odeszli, przywrócenie prawdziwego obrazu śmierci w środkach masowego przekazu - tylko tak można przełamać lęk i przeciwdziałać wypieraniu ze świadomości tego, co jest powszechne i oczywiste, czyli śmierci - uważa psycholog.

A teraz trochę ciekawostek, związanych z obrzędem samego pochówku.

Cytat:

Gdy kończy się ziemska wędrówka Dla osób spoza danej kultury niektóre ceremonie pogrzebowe mogą wydawać się okrutne. Podróż w zaświaty kogoś, kto właśnie odszedł, musi odbyć się zgodnie z przyjętymi zwyczajami i wierzeniami. To moralny i religijny obowiązek jego rodziny i przyjaciół. I ile jest krajów i wyznań, tyle obyczajów, tradycji i obrzędów. Wszystkie mają pomóc przejść zmarłemu do lepszego świata. Wszystkich Świętych to uroczystość chrześcijańska, ale prawie w każdym zakątku świata i we wszystkich wierzeniach istnieje tradycja wspominania bliskich zmarłych. Obowiązkiem jest również wyprawienie zmarłemu godnego pochówku. Ale zarówno sposób wspominania bliskich, którzy odeszli, jak i obrzędy pogrzebowe są bardzo różne. W oczekiwaniu na zmartwychwstanie W kulturach związanych z katolicyzmem, protestantyzmem czy prawosławiem grzebanie zmarłych jest ściśle powiązane z wiarą, że u kresu czasów przyjdzie Jezus i nastąpi zmartwychwstanie ciał. Dlatego ubrane zwłoki składa się w trumnie na leżąco, z rękami splecionymi na brzuchu. Przyjęte jest również, że zmarli powinni w trumnie wyglądać ładnie, więc coraz popularniejsze jest poddawanie ich zabiegom kosmetycznym. Trumna najczęściej jest umieszczana w grobach ziemnych, których głębokość sięga około 2 metrów, lub murowanych grobowcach. Od pewnego czasu coraz popularniejsza jest kremacja zwłok. W Czechach, Francji i krajach skandynawskich spopiela się prawie 70 procent ciał. Najwięcej kremacji odbywa się w Japonii, bo aż 93 proc. Urny z prochami składane są w płytkich grobach ziemnych lub ustawiane w kryptach cmentarnych. W niektórych krajach można też przechowywać je w domach rodziny zmarłego. We Francji aż 71 proc. urn z prochami jest zabieranych do domu. Pochówek w rzece W tradycji wyznawców hinduizmu pogrzeb musi odbyć się nad brzegiem rzeki lub w jej pobliżu, ponieważ szczątki zmarłych wrzuca się w jej nurty. Rodzina ubiera zmarłego w odświętne ubranie, owija w cienkie tkaniny, składa na stosie z drewna i obsypuje kwiatami. Stos jest podpalany, a rodzina czeka do momentu, aż ciało się spali. Bogate rodziny kupują naftę lub benzynę i polewają nimi ciało, aby jak najlepiej się spopieliło. Ale ubogich rodzin często nie stać nawet na odpowiednią ilość drewna na stos, więc często ciało zostaje jedynie nadpalone. Wtedy szczątki są owijane w tkaninę i wrzucane do wody. Wyznawcy hinduizmu za najgodniejsze miejsce pochówku uważają rzekę Ganges, dlatego widok płynących tam ludzkich szczątków nikogo nie dziwi. Pogrzeb w ciągu doby Bardzo szybko odbywają się pochówki wyznawców wszystkich religii islamskich. Według prawa, zmarli powinni być pochowani w ciągu 24 godzin od zgonu. Z tego względu zwłoki rzadko są wywożone poza miejsce śmierci. Muzułmanie mają też surowy zakaz pokazywania zwłok swoich zmarłych zwłaszcza innowiercom. Ciało jest myte, ubierane, owijane w pięć lub siedem całunów i bez trumny składane do ziemnego grobu. Jedyną ozdobą tego miejsca jest cienka płyta z wyrytym imieniem i nazwiskiem zmarłego. Rzadko umieszczana jest data śmierci. Sępom na pokarm Natomiast niektóre plemiona zamieszkujące góry Tybetu w ogóle nie zakopują ciał zmarłych. Nagie ciało układają na kamiennych katafalkach i czekają w pewnym oddaleniu od tego miejsca tak długo, aż pojawią się sępy. Gdy pozostaną tylko kości, mistrz ceremonii drewnianym młotem miażdży kości tak, żeby ptaki również mogły je zjeść. Pogrzeb kończy się, gdy na katafalku nie zostają już żadne szczątki ciała, pozostałą krwią nikt się nie interesuje. Tybetańczycy wierzą, że sępy są świętymi ptakami, a przez taką formę pogrzebu zmarły może oglądać świat z góry. Pochowani w hamaku Obrzędy pogrzebowe Indian Kuna Yala, którzy zamieszkują wybrzeża Panamy, rozpoczynają się, gdy chora osoba jest w agonii. Po śmierci ciało obmywane jest w specjalnym wywarze, zawsze przez przedstawicieli tej samej płci co zmarły. Następnie ubierają go w czyste ubranie i umieszczają w hamaku, w którym zmarły sypiał za życia. Hamak przenoszą do mogiły, który jest bardzo obszerny i umieszczają tak, by ciało wisiało w powietrzu i nie dotykało dna grobu. Potem grób zakrywa się deskami, na nich umieszcza ubrania zmarłego i zasypuje ziemią. Grobowce Indian Kuna Yala są całkowicie płaskie. Natomiast ziemię, która pozostaje po wykopaniu grobowca rozrzucają wszystkie osoby. Ma to dać im pewność, że zmarły nie będzie ich straszył, a on sam będzie spoczywał w spokoju.

Źródło - interia.pl

I już tak na koniec, ktoś kto był na cmentarzu w Ożarowie, miał pewnie możliwość przeczytać na wmurowanej płycie przy głównym wejściu, taki oto napis;

---

napis na bramie cmentarnej.jpg

Plik ściągnięto 51 raz(y) 214,59 KB