Wieluń - forum, informacje, ogłoszenia

[miko 005]

[Gregg Sparrow]

Cytat:

Polska z dreszczykiem: Ogniem i toporem Joanna Lamparska Po Europie jeździły już pociągi, a w Ameryce odbywały się właśnie pierwsze w historii międzynarodowe regaty. Na dnie kanału La Manche leżał już kabel telegraficzny. Za kilka miesięcy miał powstać pierwszy sterowiec. W 1851 roku świat stał u progu nowoczesności. Tymczasem na Szubienicznym Wzgórzu w Świdnicy gromadził się właśnie tłum, żeby oglądać ścinanie głowy. Nie było w tym nic dziwnego. Jeszcze w XIX wieku, na terenie dzisiejszej Polski, palono przecież czarownice. Ostatnia z nich oddała życie w 1811 roku. Ostatnia płonąca czarownica Gotycki zamek w Reszlu musi zrobić wrażenie na każdym. Wysoka baszta i masywne mury w dawnych czasach budziły szacunek i podziw. Dziś w zamku w Reszlu mieści się hotel, jednak turyści zaklinają się, że w starych murach od czasu do czasu słychać, dzikie niemalże, wołanie o pomoc. Jest jak skowyt. Każda warownia ma jakąś legendę, ale wołanie z Reszla to echo straszliwej zbrodni, jakiej dokonano tu niecałe 200 lat temu. Najgorsze jest jednak to, że była to zbrodnia w majestacie prawa. Lato i jesień 1807 roku nie były najszczęśliwsze dla miasta. W ciągu ostatnich miesięcy mieszkańców nękały bez przerwy pożary. Jeden z największych, w nocy z 16 na 17 września strawił większą część zabudowy. W płomieniach zginęły dwie osoby. Podpalenie, zemsta czy wola Boża? Miasto musiało znaleźć winnych. W tamtych czasach niepokój wzbudzała odmienność, a w Reszlu od pewnego czasu mieszkała kobieta, która zachowywała się w sposób dla wielu niezrozumiały. Nazywała się Barbara Zdunk, miała czwórkę dzieci i dwudziestoletniego kochanka. Była od niego o 18 lat starsza. Obydwoje ubodzy, szukali swego miejsca w życiu. Młody parobek pierwszy zdecydował się na opuszczenie wsi. W poszukiwaniu pracy udał się właśnie do Reszla. Było mu ciężko. Chłopak gnieździł się w najgorszych zaułkach, a zrozpaczona Barbara chodziła za nim błagając, żeby wrócił. Ponieważ wcale nie zamierzał, kochanka groziła mu i często krzyczała. Dzisiaj, być może, korzystałaby z psychoterapii, a jej "nadpobudliwość" byłaby łatwiejsza do zaakceptowania. Ale wtedy uznana została za czarownicę. A że Reszel potrzebował pokazowego procesu, "Szalona" Barbara została brutalnie wywleczona z domu i wtrącona do zamkowego lochu. Aż trudno uwierzyć, że wszystko, co miało się teraz zdarzyć, działo się rzeczywiście na początku XIX wieku. Rzekoma podpalaczka została poddana okrutnych torturom. Mieszczanie, którzy jej pilnowali, upokarzali kobietę na każdym kroku. Trwało to prawie trzy, ciągnące się w nieskończoność, lata. Jeśli Barbara rzeczywiście była nieco niestabilna psychicznie, czas więzienia mógł tylko pogłębić jej stan. Ale mimo trudnych warunków, ciągle nie przyznawała się do kontaktów z diabłem. Do takiego wyznania nie były jej w stanie zmusić nawet tortury. Proces był naciągany, ale nie było już odwrotu. Akta sprawy trafiły w końcu do Izby Sprawiedliwości w Królewcu. Przeglądał je też pruski król. Nie zrobił nic. W 1811 roku zapadł okrutny wyrok. Barbara Zdunk została uznana za winną i skazana na... na spalenie na stosie. Było to o tyle dziwne, że tej kary śmierci nie stosowano już od dawna. 11 sierpnia na Szubienicznej Górze czekał tłum gapiów, potężny stos i kat, sprowadzony specjalnie na tę okazję z Lidzbarka Warmińskiego. "Czarownica" Zdunk przyjechała na miejsce kaźni na drabiniastym wozie. Weszła na stos. Wtedy okazało się, że jednak ktoś ulitował się nad nieszczęsną kobietą. Mówiono, że to może sam król, który zdawał sobie sprawę, że na śmierć idzie niewinna osoba. Przed zapaleniem stosu kat udusił skazaną. W ten sposób skrócił jej męki. Jakkolwiek dziwnie to brzmi, był to akt łaski. 41-letnia Barbara była ostatnią spaloną w Europie "czarownicą". Małżeństwo morderców Zaledwie siedemnaście lat po spaleniu Barbary Zdunk odbyła się kolejna, niezwykle widowiskowa dla gawiedzi egzekucja. Tym razem w Świnoujściu. Historię tę odnalazł i przypomniał dr Józef Pluciński. Maria i Johann Mohr zostali skazani za podwójne morderstwo. Rzekomo obrabowali i zabili pewną wdowę i jej siostrzenicę. Specjalnie sprowadzony kat połamał ich kołem. Co ciekawe, z egzekucją czekano, aż Maria urodzi dziecko, tak aby nie wykonywać kary śmierci na ciężarnej oskarżonej. Małżonkowie mieli już zresztą szóstkę potomków. Łamanie kołem należało do wyjątkowo okrutnych i bolesnych kar. Najogólniej mówiąc polegała na tym, że kat miażdżył ciało leżącej ofiary ciężkim kołem. Maria, jako, że okazała skruchę, zginęła od razu, co oznacza, że była "łamana od góry". W ten sposób już pierwszy cios pozbawił ją życia, oszczędzając bólu. Jej mąż umierał długo. Był "łamany od dołu", czyli od kostek nóg. "Spektakl", jeszcze dwa wieki wcześniej uznawany za sprawiedliwy, w 1828 roku zrobił już porażające wrażenie. Lawina protestów sprawiła, że pruski król zakazał stosowania tego rodzaju kary. Najgorsze jednak było to, że – podobnie jak Zdunkowa - małżonkowie nie przyznali się do winy. I choć ich egzekucję uznaje się za ostatnią w Prusach, za 23 lata, tym razem w Świdnicy na Dolnym Śląsku, stracono publicznie kolejną osobę. O tej akurat egzekucji wiadomo niewiele. Tyle tylko, że jesienią 1851 roku, na Szubienicznej Górze, został ścięty niejaki Pantke, który w miejskim lasu zabił pewnego krawca. Publiczne ścięcie w 1851 roku? Aż trudno uwierzyć. Wypił wystarczająco krwi Ale to jeszcze nie koniec przerażających historii. Niecałe sto lat później, w 1945 roku, podczas porządków w więzieniu przy obecnej Klęczkowskiej we Wrocławiu, odnalezione zostały: kosz na głowy, ubranie kata, koryta na ciała oraz gilotyna. Jeszcze w sierpniu 1945 roku polscy i radzieccy żołnierze rozebrali gilotynę. Jej ostrze trafiło do Muzeum Miejskiego. Choć dawni kaci mówili, że topór, który ściął 100 głów napił się wystarczająco krwi i nie powinien być dalej używany, to we Wrocławiu właśnie, w latach 1939-45 stracono na gilotynie 829 osób. Byli to głównie Polacy i Czesi, ale wśród ofiar znaleźli się również przedstawiciele innych narodowości: Francuzi czy Holendrzy. Na wrocławskich "Kleczkach" nie sama śmierć była tu najstraszniejsza. Najstraszniejsze było czekanie. Więzień już na trzy dni przed egzekucją był informowany o jej dokładnej godzinie. Rodzina o śmierci bliskiego dowiadywała się natomiast dopiero po tygodniu. Wtedy, gdy przychodził rachunek za egzekucję i koszty pobytu w więzieniu. Ostatnie ścięcie zanotowano 24 stycznia 1945 roku. Dziś ostrze gilotyny wyjątkowo rzadko jest pokazywane w muzeum. To jeden z jego najbardziej ponurych eksponatów. 14 lipca 1946 roku w Poznaniu odbyła się ostatnia publiczna egzekucja w Polsce. Na stokach cytadeli został powieszony Arthur Greisler, Reichstatthalter Kraju Warty, nazistowski zbrodniarz. Na miejscu egzekucji sprzedawano lody i ciastka. Niektórzy rodzice przyprowadzili dzieci.

Niestety niechlubne ostatnie morderstwo "ostatniej czarownicy" leży u podstaw naszych "katolickich" korzeni. Skąd się brała taka "miłośc do bliźniego" u katolików? Czytałem pewną książkę (nie pytajcie bo nie pamiętam tytułu) w której autor dowodził że za schizofrenią (tak tak... inaczej tego nie można było nazwać) u średniowiecznych katolików stał narkotyk wytwarzany przez pasożyta żyjącego w zbożu. Ludzie jedli chlebek z takim dodatkiem, byli indoktrynowani i dostawali świra. Indoktrynacja potęgowała tylko działanie ukierunkowując je w ściśle określony sposób.

Cytat:

Polska z dreszczykiem: Ogniem i toporem Joanna Lamparska Po Europie jeździły już pociągi, a w Ameryce odbywały się właśnie pierwsze w historii międzynarodowe regaty. Na dnie kanału La Manche leżał już kabel telegraficzny. Za kilka miesięcy miał powstać pierwszy sterowiec. W 1851 roku świat stał u progu nowoczesności. Tymczasem na Szubienicznym Wzgórzu w Świdnicy gromadził się właśnie tłum, żeby oglądać ścinanie głowy. Nie było w tym nic dziwnego. Jeszcze w XIX wieku, na terenie dzisiejszej Polski, palono przecież czarownice. Ostatnia z nich oddała życie w 1811 roku. Ostatnia płonąca czarownica Gotycki zamek w Reszlu musi zrobić wrażenie na każdym. Wysoka baszta i masywne mury w dawnych czasach budziły szacunek i podziw. Dziś w zamku w Reszlu mieści się hotel, jednak turyści zaklinają się, że w starych murach od czasu do czasu słychać, dzikie niemalże, wołanie o pomoc. Jest jak skowyt. Każda warownia ma jakąś legendę, ale wołanie z Reszla to echo straszliwej zbrodni, jakiej dokonano tu niecałe 200 lat temu. Najgorsze jest jednak to, że była to zbrodnia w majestacie prawa. Lato i jesień 1807 roku nie były najszczęśliwsze dla miasta. W ciągu ostatnich miesięcy mieszkańców nękały bez przerwy pożary. Jeden z największych, w nocy z 16 na 17 września strawił większą część zabudowy. W płomieniach zginęły dwie osoby. Podpalenie, zemsta czy wola Boża? Miasto musiało znaleźć winnych. W tamtych czasach niepokój wzbudzała odmienność, a w Reszlu od pewnego czasu mieszkała kobieta, która zachowywała się w sposób dla wielu niezrozumiały. Nazywała się Barbara Zdunk, miała czwórkę dzieci i dwudziestoletniego kochanka. Była od niego o 18 lat starsza. Obydwoje ubodzy, szukali swego miejsca w życiu. Młody parobek pierwszy zdecydował się na opuszczenie wsi. W poszukiwaniu pracy udał się właśnie do Reszla. Było mu ciężko. Chłopak gnieździł się w najgorszych zaułkach, a zrozpaczona Barbara chodziła za nim błagając, żeby wrócił. Ponieważ wcale nie zamierzał, kochanka groziła mu i często krzyczała. Dzisiaj, być może, korzystałaby z psychoterapii, a jej "nadpobudliwość" byłaby łatwiejsza do zaakceptowania. Ale wtedy uznana została za czarownicę. A że Reszel potrzebował pokazowego procesu, "Szalona" Barbara została brutalnie wywleczona z domu i wtrącona do zamkowego lochu. Aż trudno uwierzyć, że wszystko, co miało się teraz zdarzyć, działo się rzeczywiście na początku XIX wieku. Rzekoma podpalaczka została poddana okrutnych torturom. Mieszczanie, którzy jej pilnowali, upokarzali kobietę na każdym kroku. Trwało to prawie trzy, ciągnące się w nieskończoność, lata. Jeśli Barbara rzeczywiście była nieco niestabilna psychicznie, czas więzienia mógł tylko pogłębić jej stan. Ale mimo trudnych warunków, ciągle nie przyznawała się do kontaktów z diabłem. Do takiego wyznania nie były jej w stanie zmusić nawet tortury. Proces był naciągany, ale nie było już odwrotu. Akta sprawy trafiły w końcu do Izby Sprawiedliwości w Królewcu. Przeglądał je też pruski król. Nie zrobił nic. W 1811 roku zapadł okrutny wyrok. Barbara Zdunk została uznana za winną i skazana na... na spalenie na stosie. Było to o tyle dziwne, że tej kary śmierci nie stosowano już od dawna. 11 sierpnia na Szubienicznej Górze czekał tłum gapiów, potężny stos i kat, sprowadzony specjalnie na tę okazję z Lidzbarka Warmińskiego. "Czarownica" Zdunk przyjechała na miejsce kaźni na drabiniastym wozie. Weszła na stos. Wtedy okazało się, że jednak ktoś ulitował się nad nieszczęsną kobietą. Mówiono, że to może sam król, który zdawał sobie sprawę, że na śmierć idzie niewinna osoba. Przed zapaleniem stosu kat udusił skazaną. W ten sposób skrócił jej męki. Jakkolwiek dziwnie to brzmi, był to akt łaski. 41-letnia Barbara była ostatnią spaloną w Europie "czarownicą". Małżeństwo morderców Zaledwie siedemnaście lat po spaleniu Barbary Zdunk odbyła się kolejna, niezwykle widowiskowa dla gawiedzi egzekucja. Tym razem w Świnoujściu. Historię tę odnalazł i przypomniał dr Józef Pluciński. Maria i Johann Mohr zostali skazani za podwójne morderstwo. Rzekomo obrabowali i zabili pewną wdowę i jej siostrzenicę. Specjalnie sprowadzony kat połamał ich kołem. Co ciekawe, z egzekucją czekano, aż Maria urodzi dziecko, tak aby nie wykonywać kary śmierci na ciężarnej oskarżonej. Małżonkowie mieli już zresztą szóstkę potomków. Łamanie kołem należało do wyjątkowo okrutnych i bolesnych kar. Najogólniej mówiąc polegała na tym, że kat miażdżył ciało leżącej ofiary ciężkim kołem. Maria, jako, że okazała skruchę, zginęła od razu, co oznacza, że była "łamana od góry". W ten sposób już pierwszy cios pozbawił ją życia, oszczędzając bólu. Jej mąż umierał długo. Był "łamany od dołu", czyli od kostek nóg. "Spektakl", jeszcze dwa wieki wcześniej uznawany za sprawiedliwy, w 1828 roku zrobił już porażające wrażenie. Lawina protestów sprawiła, że pruski król zakazał stosowania tego rodzaju kary. Najgorsze jednak było to, że – podobnie jak Zdunkowa - małżonkowie nie przyznali się do winy. I choć ich egzekucję uznaje się za ostatnią w Prusach, za 23 lata, tym razem w Świdnicy na Dolnym Śląsku, stracono publicznie kolejną osobę. O tej akurat egzekucji wiadomo niewiele. Tyle tylko, że jesienią 1851 roku, na Szubienicznej Górze, został ścięty niejaki Pantke, który w miejskim lasu zabił pewnego krawca. Publiczne ścięcie w 1851 roku? Aż trudno uwierzyć. Wypił wystarczająco krwi Ale to jeszcze nie koniec przerażających historii. Niecałe sto lat później, w 1945 roku, podczas porządków w więzieniu przy obecnej Klęczkowskiej we Wrocławiu, odnalezione zostały: kosz na głowy, ubranie kata, koryta na ciała oraz gilotyna. Jeszcze w sierpniu 1945 roku polscy i radzieccy żołnierze rozebrali gilotynę. Jej ostrze trafiło do Muzeum Miejskiego. Choć dawni kaci mówili, że topór, który ściął 100 głów napił się wystarczająco krwi i nie powinien być dalej używany, to we Wrocławiu właśnie, w latach 1939-45 stracono na gilotynie 829 osób. Byli to głównie Polacy i Czesi, ale wśród ofiar znaleźli się również przedstawiciele innych narodowości: Francuzi czy Holendrzy. Na wrocławskich "Kleczkach" nie sama śmierć była tu najstraszniejsza. Najstraszniejsze było czekanie. Więzień już na trzy dni przed egzekucją był informowany o jej dokładnej godzinie. Rodzina o śmierci bliskiego dowiadywała się natomiast dopiero po tygodniu. Wtedy, gdy przychodził rachunek za egzekucję i koszty pobytu w więzieniu. Ostatnie ścięcie zanotowano 24 stycznia 1945 roku. Dziś ostrze gilotyny wyjątkowo rzadko jest pokazywane w muzeum. To jeden z jego najbardziej ponurych eksponatów. 14 lipca 1946 roku w Poznaniu odbyła się ostatnia publiczna egzekucja w Polsce. Na stokach cytadeli został powieszony Arthur Greisler, Reichstatthalter Kraju Warty, nazistowski zbrodniarz. Na miejscu egzekucji sprzedawano lody i ciastka. Niektórzy rodzice przyprowadzili dzieci.

Niestety niechlubne ostatnie morderstwo "ostatniej czarownicy" leży u podstaw naszych "katolickich" korzeni. Skąd się brała taka "miłośc do bliźniego" u katolików? Czytałem pewną książkę (nie pytajcie bo nie pamiętam tytułu) w której autor dowodził że za schizofrenią (tak tak... inaczej tego nie można było nazwać) u średniowiecznych katolików stał narkotyk wytwarzany przez pasożyta żyjącego w zbożu. Ludzie jedli chlebek z takim dodatkiem, byli indoktrynowani i dostawali świra. Indoktrynacja potęgowała tylko działanie ukierunkowując je w ściśle określony sposób.

[Zygmunt Stary]

[Gregg Sparrow]

[Zygmunt Stary]

Cytat:

1526 Świdnica wraz z całą ziemią śląską przeszła pod rządy Habsburgów W trakcie trwania wojny trzydziestoletniej miasto było wielokrotnie oblegane czego skutkiem były wielokrotne pożary oraz wybuch epidemii. W wyniku kolejnych działań wojennych Prusy odebrały Śląsk Austrii. W 1741 dokonano modernizacji i rozbudowy fortyfikacji. Na przełomie XVII/XVIII wieku pod Świdnicą wybuchł bunt chłopski. Wojska pruskie stłumiły bunt i surowo ukarało chłopów. Podczas wojny siedmioletniej Świdnica była oblegana przez wojska austriackie a następnie pruskie, co doprowadziło do znacznych zniszczeń. Pod koniec XVIII w. w mieście pojawiły się pierwsze manufaktury między innymi skórzana i papiernicza. Po wojnie prusko-austriackiej w 1866 roku Świdnicę ogłoszono miastem otwartym. Po zwycięstwie nad Francją i zjednoczeniu Niemiec w roku 1871 wzrosło tempo uprzemysłowienia. W mieście powstały wytwórnie tkanin lnianych i bawełnianych, zamszu oraz fabryka liczników elektrycznych. Konsekwencją tego procesu, jak i generalnego, potężnego wzrostu gospodarczego Cesarstwa Niemieckiego, był dynamiczny rozwój przestrzenny i architektoniczny miasta. http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awidnica

Cytat:

Kluczowy dla polskiego polowania był spór o jurysdykcję kościelną między szlachtą i Kościołem. Rywalizację tę wygrała szlachta, kiedy sejmy z lat 1552, 1563 i 1565 odebrały Kościołowi uprawnienia z r. 1543. Szlachta zyskała wówczas jurysdykcję patrymonialną również w przypadku przestępstw przeciw religii i prawo usankcjonowało przejście procesów o czary pod jurysdykcję świecką. Stanowisko szlachty było także kluczowe dla zniesienia kary śmierci za czary w 1776 roku. W miastach uniezależnianiu się świeckiej jurysdykcji od Kościoła sprzyjała tzw. religion civique (religia obywatelska, samo deklarowanie religii - wierzącym nie czyni -ZS). Polska była obszarem peryferyjnym europejskiego polowania na czarownice. Odnotowałam 769 świeckich procesów o czary, w których oskarżono 1121 osób, co poważnie redukuje dotychczasową liczbę oskarżonych. Ponad 90% oskarżonych to kobiety. Na śmierć skazano około połowę oskarżonych. Ponad 80% polskich spraw o czary trafiała do sądów miejskich. Większość z nich odbyła się w dzielnicach najbardziej zaawansowanych cywilizacyjnie. [...] Czarownic szukano zwykle wśród rodziny lub sąsiadów, a oskarżano osoby, których reputacja była zniszczona. Oskarżenia były generowane przez mechanizm plotki, który niszczył honor jednostki i degradował ją w oczach otoczenia. http://nauka-polska.pl/dh...&objectId=60007

Zatem nie "katolickie korzenie", a polityka - pozbycie się niewygodnych sąsiadów, czy krewnych - decydowały o tym, że w Polsce do 1776r. - ŚWIECKIE sądy szlacheckie uzurpowały sobie "prawo" do sądzenia "przeciw religii".

Natomiast w Cesarstwie Niemieckim - Świdnica i na ziemiach Czech i Moraw było podobnie, chociaż powszechne było wówczas wymuszanie przez świeckich na Kościele - funkcji kościelnych, co z pewnością chluby Kosciołowi tamtych czasów - nie przynosiło, a przeciwnie jest powodem ubolewania.

Natomiast:

Cytat:

...większą liczbę ofiar pociągnęły za sobą "polowania na czarownice" z czasów nowożytnych, błędnie przypisywane katolikom, a inspirowane głównie w kręgach protestanckich. http://wyborcza.pl/1,7650...na_legenda.html

[Gregg Sparrow]

Tak... tak... wiem. Inkwizycji tez zaprzeczałeś (w innym wątku). OK. Przyznaję nie miałem racji a wszystkie publiczne egzekucje były tylko i wyłącznie zasądzane i wykonywane przez rządy świeckie. KK nie miał z tym nic wspólnego.

Tak... tak... wiem. Inkwizycji tez zaprzeczałeś (w innym wątku). OK. Przyznaję nie miałem racji a wszystkie publiczne egzekucje były tylko i wyłącznie zasądzane i wykonywane przez rządy świeckie. KK nie miał z tym nic wspólnego.

[Cyntia]

[Zygmunt Stary]

Cyntia:
Mam takie wrażenie, że Twoja ironia, została odebrana dosłownie...
Ci zaś nieliczni, co ją zrozumieli, z Tobą nie dyskutują...

[Gregg Sparrow]

Tak tak wiem... Zygmuncie, tylko ty zrozumiałeś bo jestes najmądrzejszy na świecie a wszyscy inni są głupi.
Gdyby każdy katolik postępował zgodnie z tym co jest napisane w Biblii (oczywiście pomijając dydrymały które wciskają czarni a o których nie ma ani słowa w Biblii) to mielibyśmy raj na ziemi.

Tak tak wiem... Zygmuncie, tylko ty zrozumiałeś bo jestes najmądrzejszy na świecie a wszyscy inni są głupi.
Gdyby każdy katolik postępował zgodnie z tym co jest napisane w Biblii (oczywiście pomijając dydrymały które wciskają czarni a o których nie ma ani słowa w Biblii) to mielibyśmy raj na ziemi.

[miko 005]

Tu wieża, tu wieża, uprasza się pilotów o powrót na odpowiedni „tor lotu” (dyskusji) Dziękujemy i jesteśmy wdzięczni, bo to co zaczynacie wypisywać jest trochę śmieszne i żenujące, nie uważacie

[miko 005]

Cytat:

Chiny: kara śmierci za wypadek po pijanemu 30-letni chiński kierowca, który prowadząc samochód po pijanemu zabił cztery osoby, został skazany przez sąd w mieście Chengdu w środkowych Chinach na karę śmierci za stworzenie zagrożenia dla bezpieczeństwa publicznego - poinformowały chińskie media. Sun Weiming w grudniu ubiegłego roku jadąc po pijanemu i bez prawa jazdy przekroczył dopuszczalną prędkość i zabił cztery osoby. To pierwszy kierowca, wobec którego orzeczono najwyższy wymiar kary. Po ogłoszeniu wyroku Sun oświadczył, że żałuje swojego czynu i chce się odwoływać. - Mam nadzieję poświęcić czas, który mi został, na zadośćuczynienie rodzinom (ofiar). Jestem jeszcze młody, mogę zdobyć pieniądze na odszkodowanie - powiedział skazany 30-latek. W 2008 roku Chiny wykonały co najmniej 1718 wyroków śmierci, co stanowi ponad 70 proc. wszystkich egzekucji na świecie.

Źródło - Onet.pl

Ciekawe, byłby to odpowiedni „bat” na naszych kierowców, którzy za nic mają sobie życie innych. Bo jak można inaczej skomentować fakt siadania po pijanemu za kierownicę?

[Zygmunt Stary]

Cytat:

W Korei Północnej odbyła się publiczna egzekucja chrześcijanki Ri Hion Ok, skazanej na karę śmierci za rozpowszechnianie Biblii - podały południowokoreańskie źródła. Formalnie 33-letnia Ri została oskarżone o szpiegostwo na rzecz Korei Południowej i USA oraz prowadzenie działalności wywrotowej. Egzekucja - twierdzą seulskie koła - miała miejsce 16 czerwca w mieście Riongczon na północnym zachodzie kraju, niedaleko granicy z Chinami. W dzień po wykonaniu wyroku na Ri, jej rodzice, mąż i troje dzieci zostali wysłani do obozu w mieście Heriong na północnym wschodzie Korei Płn. Seulskie źródła powołują się na bliżej nieokreślone północnokoreańskie dokumenty, uzyskane z Phenianu. Agencja Associated Press, która przekazała informację ze stolicy Korei Płd., podkreśla że tego rodzaju informacje trudno zweryfikować. Mimo formalnie gwarantowanych w konstytucji swobód religijnych, w praktyce w KRLD nie są one przestrzegane. Rozpowszechnianie Biblii jest kategorycznie zakazane przez komunistyczne władze Korei Północnej. Szacuje się, że w kraju tym mimo restrykcji w tajemnicy wiarę chrześcijańską wyznaje około 30 tysięcy ludzi. http://www.rp.pl/artykul/...zescijanki.html

Cyntia, widzisz! gegg'owi się marzy...
Cyntia wypowiedziałaś swoich sąd w złą godzinę...
A miko 005... Nie podejrzewałbyś..., a jednak ta dyskusja była całkiem NA TEMAT!!!
Czegóz innego mozna jednak oczekiwać od komunistów...? i wszystkich tych, którzy ich w jakikolwiek sposób popierają...

[Gregg Sparrow]

[miko 005]

[Gregg Sparrow]

Cytat:

Mistrz ‘dliwość Choć zwał się Jan Chrzciciel, to jego podstawowym narzędziem pracy nie było kropidło, tylko topór i gilotyna. Zaś jego zadaniem nie było wprowadzanie wiernych na łono Kościoła, ale raczej pomaganie co bardziej grzesznym z nich w opuszczeniu tego świata. Był katem, zatrudnianym przez większą część swojej kariery zawodowej przez Stolicę Piotrową. Państwo Kościelne przez wieki nie unikało stosowania publicznych egzekucji jako przykładu dla tych, którym przeszło przez myśl, by przekroczyć prawo i nauczanie Kościoła. Najsłynniejszym egzekutorem papieskim był działający na przełomie XVIII i XIX wieku Giovanni Battista (po włosku Jan Chrzciciel) Bugatti. W swojej długiej, trwającej prawie 70 lat karierze zawodowej, wyprawił na tamten świat aż 516 osób. Swoją pierwszą egzekucję wykonał w Rzymie w 1796 roku. Trwającemu od stuleci Państwu Kościelnemu coraz wyraźniej zagrażała armia francuska, ale Rzym w rękach papieża miał pozostać jeszcze przez dwa lata. Bugatti jako osoba wykonująca wyroki dla Państwa Kościelnego używał tradycyjnych metod, jak wieszanie na szubienicy, ścięcie głowy toporem czy ćwiartowanie młotem. Śmierć w ten ostatni sposób była zarezerwowana dla tych, którzy dopuścili się szczególnych przestępstw przeciwko klerowi. Francuzi, którzy w 1789 roku zajęli Wieczne Miasto i ustanowili Republikę Rzymską, pozostawili Bugattiego na stanowisku. Jak przystało na rewolucyjną armię przywieźli ze sobą nowy wynalazek. Egzekucja za pomocą gilotyny była wszak uważana za najbardziej humanitarny sposób wyprawiania skazańców w zaświaty. Uzbrojony w najnowszą zdobycz katowskiej techniki Bugatti mógł jeszcze sprawniej wykonywać swój fach. Po upadku Republiki i przywróceniu Państwa Kościelnego papieże mimo niechęci do wynalazku doktora Guillotin pozwolili korzystać z niego swojemu staremu współpracownikowi. Przymknięto oko na rewolucyjny rodowód urządzenia. Ważniejsza okazała się skuteczność. Bugatti był jedną z bardziej znanych osób w XIX-wiecznym Rzymie. Przylgnął do niego przydomek Maestro Titta, który był zdrobnieniem od Mastero di Giustizia (co oznaczało „mistrz sprawiedliwości”, polski skrót mógłby więc brzmieć Mistrz ‘dliwość). Mieszkał poza ówczesnymi granicami Wiecznego Miasta, Tybr przekraczał tylko, gdy czekał tam na niego skazaniec. Oficjalnie działo się tak dla bezpieczeństwa Bugattiego, na którego w Rzymie mogła czekać zemsta ze strony rodzin ofiar. Poza tym zawód katowski nigdy nie cieszył się szczególną estymą, za to sama osoba kata według przesądów przynosiła nieszczęście. Egzekucje wykonywane przez Bugattiego doprowadziły do wytworzenia się wśród widzów pewnego zwyczaju. Należący do biedoty ojcowie, którzy przyprowadzali swoich synów na miejsce dokonania się sprawiedliwości, w momencie gdy Maestro Titta czynił swoją powinność, wymierzali swoim latoroślom klapsa. Miał on przypominać o tym, jak łatwo ubogim wpaść w tarapaty i skończyć w rękach kata. Katowska profesja była tylko dodatkowym zajęciem Bugattiego. Głównym źródłem dochodów Mistrza było… malowanie na parasolkach rzymskich scenerii i papieskich portretów. Podobno zresztą wyroby Maestro Titty były często sprzedawane przez jego małżonkę podczas egzekucji. Bugatti pełnił swoją funkcję przez 68 lat. To wystarczyło, aby świadkami jego dzieła stały się bodaj dwie najważniejsze osoby angielskiej literatury XX wieku. Lord Byron spotkał Maestro Tittę, gdy ten wykonywał swoją dwusetną egzekucję. Tak słynny romantyk opisywał swoje wrażenia w 1813 roku: "Cała ceremonia, zamaskowani księża, półnagi kat, owinięci w bandaże skazańcy, sztandary z Chrystusem, szafot, żołnierze, powolna procesja i gwałtownie spadające ostrze topora, tryskająca krew, zaprezentowana tłumowi odcięta głowa – wszystko to sprawia większe wrażenie niż niedżentelmeńskie i upokarzające angielskie metody egzekucji". Z kolei w 1865 roku, w tłumie oglądającym jedną z ostatnich przeprowadzanych przez Bugattiego egzekucji, był Karol Dickens. Widok głęboko wstrząsnął autorem „Klubu Pickwicka”. W oczach słynnego powieściopisarza był to tylko brudny i obrzydliwy spektakl, niewiele różniący się od widoków z rzeźni. Tymczasem sam Maestro Titta swoją profesję traktował jako zwykłą służbę dla Kościoła i porządku publicznego. Każdego skazanego nazywał „pacjentem”, a każdą egzekucję „sprawiedliwością”. Wszyscy idący na szafot pod opieką Bugattiego mogli zresztą podobno liczyć na trochę tabaki i krótką pogawędkę ze swoim katem. Jednym z poczęstowanych był także Polak. Skazani z katolickich rejonów Europy także "jako przykład" trafiali w ręce Mistrza. W katowskich zapiskach nasz rodak figuruje jako 29-letni Pecorari Angel z Polski, zabójca kobiety, którego Bugatti stracił 21 stycznia 1847 roku. Ostatnią egzekucję wykonał Maestro w 1865 roku. Od przejścia na emeryturę, przez 5 lat do śmierci, utrzymywał się z wypłacanej mu przez papieża pensji. Nie był najbardziej krwawym z wykonujących wyroki dla Watykanu. Nigdy nie zdarzyło mu się na przykład stracić 18 osób za jednym razem. Taka egzekucja miała miejsce w 1500 roku. Za czasów papieża Sykstusa V, który ogłosił swój program „zero tolerancji” dla przestępców, na murach Zamku San Angelo zawisało ponoć więcej głów skazańców niż było melonów na pobliskim targu. Maestro Titta nie zajmował się też sprawami niepokornych wiernych. Inaczej niż jego poprzednicy nie miał na swoim sumieniu ludzi pokroju Giordano Bruno czy Girolamo Savonarola. Z jego ręki ginęli przede wszystkim kryminaliści. Długi staż na stanowisku i fakt, że Maestro ujawniał tożsamość skazańca, sprawił, że w pamięci mieszkańców Rzymu do dziś pozostał synonimem kata. Pamiątki po najsłynniejszym kacie Wiecznego Miasta można do dziś oglądać w Rzymskim Muzeum Kryminologicznym. Znaleźć można tam zarówno gilotynę, jak i kosz, do którego wpadały odcięte głowy. Jest także czerwona peleryna, w której Maestro Titta rozpoczynał swoją ceremonię.

To była dopiero sprawiedliwość...

Cytat:

Mistrz ‘dliwość Choć zwał się Jan Chrzciciel, to jego podstawowym narzędziem pracy nie było kropidło, tylko topór i gilotyna. Zaś jego zadaniem nie było wprowadzanie wiernych na łono Kościoła, ale raczej pomaganie co bardziej grzesznym z nich w opuszczeniu tego świata. Był katem, zatrudnianym przez większą część swojej kariery zawodowej przez Stolicę Piotrową. Państwo Kościelne przez wieki nie unikało stosowania publicznych egzekucji jako przykładu dla tych, którym przeszło przez myśl, by przekroczyć prawo i nauczanie Kościoła. Najsłynniejszym egzekutorem papieskim był działający na przełomie XVIII i XIX wieku Giovanni Battista (po włosku Jan Chrzciciel) Bugatti. W swojej długiej, trwającej prawie 70 lat karierze zawodowej, wyprawił na tamten świat aż 516 osób. Swoją pierwszą egzekucję wykonał w Rzymie w 1796 roku. Trwającemu od stuleci Państwu Kościelnemu coraz wyraźniej zagrażała armia francuska, ale Rzym w rękach papieża miał pozostać jeszcze przez dwa lata. Bugatti jako osoba wykonująca wyroki dla Państwa Kościelnego używał tradycyjnych metod, jak wieszanie na szubienicy, ścięcie głowy toporem czy ćwiartowanie młotem. Śmierć w ten ostatni sposób była zarezerwowana dla tych, którzy dopuścili się szczególnych przestępstw przeciwko klerowi. Francuzi, którzy w 1789 roku zajęli Wieczne Miasto i ustanowili Republikę Rzymską, pozostawili Bugattiego na stanowisku. Jak przystało na rewolucyjną armię przywieźli ze sobą nowy wynalazek. Egzekucja za pomocą gilotyny była wszak uważana za najbardziej humanitarny sposób wyprawiania skazańców w zaświaty. Uzbrojony w najnowszą zdobycz katowskiej techniki Bugatti mógł jeszcze sprawniej wykonywać swój fach. Po upadku Republiki i przywróceniu Państwa Kościelnego papieże mimo niechęci do wynalazku doktora Guillotin pozwolili korzystać z niego swojemu staremu współpracownikowi. Przymknięto oko na rewolucyjny rodowód urządzenia. Ważniejsza okazała się skuteczność. Bugatti był jedną z bardziej znanych osób w XIX-wiecznym Rzymie. Przylgnął do niego przydomek Maestro Titta, który był zdrobnieniem od Mastero di Giustizia (co oznaczało „mistrz sprawiedliwości”, polski skrót mógłby więc brzmieć Mistrz ‘dliwość). Mieszkał poza ówczesnymi granicami Wiecznego Miasta, Tybr przekraczał tylko, gdy czekał tam na niego skazaniec. Oficjalnie działo się tak dla bezpieczeństwa Bugattiego, na którego w Rzymie mogła czekać zemsta ze strony rodzin ofiar. Poza tym zawód katowski nigdy nie cieszył się szczególną estymą, za to sama osoba kata według przesądów przynosiła nieszczęście. Egzekucje wykonywane przez Bugattiego doprowadziły do wytworzenia się wśród widzów pewnego zwyczaju. Należący do biedoty ojcowie, którzy przyprowadzali swoich synów na miejsce dokonania się sprawiedliwości, w momencie gdy Maestro Titta czynił swoją powinność, wymierzali swoim latoroślom klapsa. Miał on przypominać o tym, jak łatwo ubogim wpaść w tarapaty i skończyć w rękach kata. Katowska profesja była tylko dodatkowym zajęciem Bugattiego. Głównym źródłem dochodów Mistrza było… malowanie na parasolkach rzymskich scenerii i papieskich portretów. Podobno zresztą wyroby Maestro Titty były często sprzedawane przez jego małżonkę podczas egzekucji. Bugatti pełnił swoją funkcję przez 68 lat. To wystarczyło, aby świadkami jego dzieła stały się bodaj dwie najważniejsze osoby angielskiej literatury XX wieku. Lord Byron spotkał Maestro Tittę, gdy ten wykonywał swoją dwusetną egzekucję. Tak słynny romantyk opisywał swoje wrażenia w 1813 roku: "Cała ceremonia, zamaskowani księża, półnagi kat, owinięci w bandaże skazańcy, sztandary z Chrystusem, szafot, żołnierze, powolna procesja i gwałtownie spadające ostrze topora, tryskająca krew, zaprezentowana tłumowi odcięta głowa – wszystko to sprawia większe wrażenie niż niedżentelmeńskie i upokarzające angielskie metody egzekucji". Z kolei w 1865 roku, w tłumie oglądającym jedną z ostatnich przeprowadzanych przez Bugattiego egzekucji, był Karol Dickens. Widok głęboko wstrząsnął autorem „Klubu Pickwicka”. W oczach słynnego powieściopisarza był to tylko brudny i obrzydliwy spektakl, niewiele różniący się od widoków z rzeźni. Tymczasem sam Maestro Titta swoją profesję traktował jako zwykłą służbę dla Kościoła i porządku publicznego. Każdego skazanego nazywał „pacjentem”, a każdą egzekucję „sprawiedliwością”. Wszyscy idący na szafot pod opieką Bugattiego mogli zresztą podobno liczyć na trochę tabaki i krótką pogawędkę ze swoim katem. Jednym z poczęstowanych był także Polak. Skazani z katolickich rejonów Europy także "jako przykład" trafiali w ręce Mistrza. W katowskich zapiskach nasz rodak figuruje jako 29-letni Pecorari Angel z Polski, zabójca kobiety, którego Bugatti stracił 21 stycznia 1847 roku. Ostatnią egzekucję wykonał Maestro w 1865 roku. Od przejścia na emeryturę, przez 5 lat do śmierci, utrzymywał się z wypłacanej mu przez papieża pensji. Nie był najbardziej krwawym z wykonujących wyroki dla Watykanu. Nigdy nie zdarzyło mu się na przykład stracić 18 osób za jednym razem. Taka egzekucja miała miejsce w 1500 roku. Za czasów papieża Sykstusa V, który ogłosił swój program „zero tolerancji” dla przestępców, na murach Zamku San Angelo zawisało ponoć więcej głów skazańców niż było melonów na pobliskim targu. Maestro Titta nie zajmował się też sprawami niepokornych wiernych. Inaczej niż jego poprzednicy nie miał na swoim sumieniu ludzi pokroju Giordano Bruno czy Girolamo Savonarola. Z jego ręki ginęli przede wszystkim kryminaliści. Długi staż na stanowisku i fakt, że Maestro ujawniał tożsamość skazańca, sprawił, że w pamięci mieszkańców Rzymu do dziś pozostał synonimem kata. Pamiątki po najsłynniejszym kacie Wiecznego Miasta można do dziś oglądać w Rzymskim Muzeum Kryminologicznym. Znaleźć można tam zarówno gilotynę, jak i kosz, do którego wpadały odcięte głowy. Jest także czerwona peleryna, w której Maestro Titta rozpoczynał swoją ceremonię.

To była dopiero sprawiedliwość...